[شهروند] در طول جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، بدون کوچکترین اغراقی همه کشورهای جهان - سوای معدودی - از متحدین و دوستان رژیم بعث عراق محسوب می‌شدند و اگر در صف تحسین‌کنندگان دیکتاتور بغداد قرار نداشتند، از سرزنش‌کنندگان او هم نبودند. در موضوع ارائه کمک‌های اقتصادی و نظامی نیز واضح است که هرچه ایران نیاز داشت و بدان دست نمی‌یافت، به وفور و آسانی در اختیار ماشین جنگی عراق قرار می‌گرفت. از اتحاد جماهیر شوروی و فرانسه به عنوان دو قدرت برتر نظامی و از متحدان استراتژیک عراق در جنگ تحمیلی که بگذریم، تقریباً اغلب حکام عرب خصوصاً در شیخ‌نشین‌های خلیج فارس تمام و کمال در خدمت صدام حسین قرار داشتند. اما در بین همین خادمان دست به سینه نیز بودند کسانی که مرزهای سرسپردگی را درنوردیدند و از جان و مال مردم کشور خود برای دیکتاتور دیوانه بغداد هر هزینه‌ای را که فکرش را بتوان کرد، پرداخت کردند. البته اینجا منظورمان به کویت و عربستان که میلیاردها دلار کمک مالی و نظامی بلاعوض در اختیار صدام گذاشتند، نیست!
ولخرجی شاه حسین از جان و مال مردم اردن
43 سال پیش در چنین روزی، برابر ١١ اسفند ١٣٦٠ خورشیدی، چهل هزار سرباز اردنی به دستور ملک حسین پادشاه این کشور وارد عراق شدند تا برای مقابله با ایران به ارتش بعث عراق بپیوندند. کمتر کسی است که تصویر ملک حسین کنار صدام در لحظه شلیک توپ به سمت ایران که حکم آغاز سمبلیک جنگ تحمیلی را داشت، ندیده باشد. اما اعزام سربازان اردنی برای جان دادن در راه امیال حاکم یک کشور دیگر، ملک حسین را در مرحله دیگری از سرسپردگی و همچنین دشمنی با ایران قرار داد. در حقیقت اردن مثل کویت و عربستان دلار مفت برای بذل و بخشش به صدام نداشت و به این ترتیب ملک حسین تصمیم گرفت با هدر دادن خون جوانان اردنی، دوستی خود در حق حاکم بغداد را تمام کند. آیا ملک حسین چشم به جبران این حاتم‌بخشی خود داشت!؟ اگر چنین نیز بود که باید او را در ردیف حکام مغبون عرب قرار داد، زیرا بعدها صدام حسین با حمله به کویت ثابت کرد هیچ ارزشی برای حامیان خود قائل نیست.
مقاومت ایران در برابر عراق و همه جهان
مرور این حقایق بیش از پیش مظلومیت کشورمان در جنگ تحمیلی و کار بزرگ رزمندگان ایرانی را اثبات می‌کند. در فهرست بلندبالای حامیان عراق در بخش فروش تسلحیات نظامی می‌توان نام بیش از ٨٠ کشور را دید که بدون کوچکترین محدودیتی انواع سلاح‌های پیشرفته را در اختیار رژیم بعث عراق می‌گذاشتند و در مقابل انتخاب ایران تنها محدود به معدود کشورهای دوست همچون لیبی، سوریه، کره‌شمالی و به شکلی محدودتر چین بود. در طول جنگ، شیخ‌نشین‌های حوزه خلیج‌فارس حدود ٥٠میلیارد دلار کمک نقدی در اختیار بغداد گذاشتند و هنگامی که ارتش متجاوز بعث بدون هیچ مشکلی انبارهای مهمات خود را با تسلیحات جدید پر می‌کرد، ایران مجبور بود برخی از مایحتاج نظامی خود را به سه برابر قیمت از بازار سیاه تهیه کند. جالب اینجاست دولت آمریکا به‌عنوان تأمین‌کننده اصلی تسلیحات ایران در زمان شاه، با شروع جنگ، ایران انقلابی را تحت شدیدترین تحریم‌های اقتصادی و نظامی قرار داد، اما در طرف دیگر اتحاد جماهیر شوروی از شروع تا پایان جنگ هرگز از پشتیبانی تسلیحاتی عراق غفلت نکرد.