شهروند| انگار لژیونر شدن بازیکنان ما، تابع اتفاقات زمان خود است! اگر زمانی در اوج جنگ، حضور استعدادهای درخشان ما در لیگ‌های عربی مد روز بود، چند‌سال بعد به لطف گسترده شدن ارتباطات جهانی، فوتبال ما نان عصر ارتباطات را خورد و به لطف درخشش ستاره‌هایش در جام ملت‌های آسیا در‌سال 1996 و جام‌جهانی 1998 در بوندس‌لیگا و سپس سایر لیگ‌های معتبر صاحب نماینده‌های معتبر شد. حالا اما غیراز لیگ‌های عربی، رقابت‌های سطح پایین کشورهای شرق و جنوب شرق آسیا پذیرای ستاره‌های سابق ماست؛ آن‌هایی که راه امثال فلاحت زاده، استیلی و خاکپور را رفتند و در تیم‌های عجیب و غریب بازی کردند.
از شاهرودی تا لوینیان
وقتی رضا شاهرودی پس از پایان دوران اوج در هیبت تیم آبی پوش چینی به نام دالیان دوباره به ایران بازگشت، خیلی‌ها متوجه شدند ایرانی‌ها حتی توانایی نزول کردن به حد استانداردهای نه چندان بالای لیگ چین را هم دارند! بعد از شاهرودی، نوبت به نسل جدید رسید تا حضور در کشورهای شرق آسیا را تجربه کنند؛ از بهشاد یاورزاده، پدیده سابق ذوب‌آهن و استقلال گرفته تا ابراهیم لوینیان.
ماجرای غنچه‌عراقی
یکی از لژیونرهای ما در لیگ‌های مورد اشاره، افشین غنچه‌عراقی است؛ بازیکنی که به قول فیروز کریمی، تیم‌ها با حضور او و به خاطر اسم عجیب و غریبش به زمین نیامده و 3 بر صفر بازنده‌اند! او حالا نام خود را به «افشین پارساییان راد» تغییر داده و اتفاقا کلی خاطره خوب از دوران حضورش در لیگ اندونزی دارد. افشین همراه بازیکن دیگری به نام «ولی خرسندی» از‌سال 2012 تا فصل گذشته در لیگ حرفه‌ای اندونزی در«پرسی تارا» عملکرد خوبی داشتند. زننده 8 گل در 30 بازی برای تیم اندونزیایی، سال 2013 بهترین دوران حرفه‌ای‌اش را در اندونزی پشت‌سر گذاشت. ابراهیم لوینیان، برادر هوشنگ (بازیکن اواسط دهه 70 سپاهان) هم درست مانند او مسیر شرق را پیمود و در لیگ اندونزی، رد پای نسبتا درخشانی از خود به جا گذاشت. از داریوش ایوبی به‌عنوان دیگر ایرانی لژیونر در اندونزی یاد می‌شود.
یاوری برای تیم دسته دومی
از آنجایی که طبق یک ضرب‌المثل قدیمی «در شهر کورها، یک چشم پادشاه است» در کشورهایی با نژاد عمدتا قد کوتاه، ایرانی‌هایی با فیزیک امثال بهشاد یاورزاده در حد کریس رونالدو ستایش می‌شوند؛ چه به خاطرسبک بازی و چه به دلیل قد و هیکل مناسب. از طرفی سخاوت تیم‌های شرق آسیا در پول دادن به بازیکنانی که به هر دلیلی از سطح اول فوتبال ما دور شده‌اند، دیگر عامل جذاب برای لژیونرهای ما در این منطقه قاره کهن است. به‌طور مثال، یاورزاده ستاره درخشان تیم‌ملی در بازی‌های غرب آسیا، این روزها بی‌سر و صدا در تیم تایلندی «اودان تانی» بازی می‌کند و انگار ازهمه چیز راضی است. اگر می‌خواهید از حال و روز فعلی او مطلع شوید باید بدانید «اودان تانی» درحال حاضر با 2 پیروزی از 3 بازی اول در رده دوم سوم لیگ دسته دوم قرار دارد.
اندونزی هم دربی دارد!
غنچه‌عراقی که حالا باید او را پارساییان‌راد اعلام کنیم حضورش در فوتبال این کشور را به فال نیک می‌گیرد. او دراین‌باره می‌گوید: «فوتبال اندونزی پیشرفت زیادی کرده است. جالب است بدانید آن‌جا هم مثل ایران دو تیم محبوب آبی و قرمز دارد که من پیراهن تیم آبی جاکارتا را می‌پوشیدم. یادم هست زمانی که دربی برگزار شد، واقعا شوکه شدم چون انتظار نداشتم آن همه هوادار به ورزشگاه بیایند. شاید حدود 20هزار نفر در ورزشگاه بودند.» چه اتفاقی افتاده که برخی فوتبالیست‌های ایرانی سال‌های آخر فوتبالشان را در شرق آسیا سپری می‌کنند؟ پارساییان اینگونه توضیح می‌دهد: «واقعیت این است آنها برای بازیکنان خارجی ارزش زیادی قایل هستند. با توجه به این‌که در شرق آسیا بازیکن بلندقامت کم است، آنها به بازیکنانی که فیزیک خوبی دارند، اهمیت زیادی می‌دهند. با توجه به سن و سالی که داشتم پول خوبی هم می‌گرفتم. به‌هرحال بازی کردن در لیگ اندونزی، مالزی و... بهتر از حضور در لیگ‌های دسته اول ودوم خودمان است.» از پارساییان پرسیدیم با فیروز کریمی در ارتباط است؟ او پاسخ داد: «فیروز کریمی بهترین مربی تمام دوران فوتبالم است. خیلی وقت است از او خبری ندارم اما آرزو دارم بار دیگر با آقافیروز همکاری کنم.»