براي كمك به جوانان و فرهنگسازي ازدواج سالم، تاكنون اقدامات عديده‌اي صورت پذيرفته است. اين‌که اين اقدامات خوب هستند يا بد، موضوعي است كه بايد كارشناسان بدان پاسخ گويند اما قبل از هر چيز بايد ببينيم چه اقداماتي در جهت تحكيم بنيان خانواده و ازدواج برداشته شده است؟ امروز نگاهي خواهيم داشت به خانواده نیمه‌مستقل:
طرح خانواده نیمه‌مستقل جوانان، یکی از طرح‌هایی بود که برای ساماندهی به امر ازدواج جوانان در‌ سال 87 در دولت دهم مطرح شد. براساس تعریفی که سازمان ملی جوانان وقت برای این طرح ارایه کرده بود، دختران و پسران پس از جاری‌شدن خطبه‌عقد برای مدتی یعنی تا قبل از پیداکردن شرایط مطلوب اجتماعی و اقتصادی در خانه والدین خود می‌مانند و پس از این‌که حداقل‌هایی را برای تشکیل یک زندگی مستقل به‌دست آوردند، زیر یک سقف می‌روند. در این مدت زمان که ممکن بود سال‌ها به‌طول بینجامد، هزینه‌های دختر برعهده والدینش بوده و مخارج پسر نیز از طرف خانواده‌اش تأمین می‌شود و زوج ملزم به پرداخت نفقه به زوجه نیست.
ارایه این طرح مخالفت‌های زیادی را به‌خصوص از جانب جامعه‌شناسان و روانشناسان در پی داشت. برخی جامعه‌شناسان معتقد بودند که دور بودن زوج‌ها از هم، موجب ایجاد تنش‌ها و درگیری‌هایی میان آنها می‌شود. از سوی دیگر، حالت بلاتکلیفی که برای زوج‌ها به‌وجود می‌آید، آنها را از یکدیگر دلسرد می‌کند. همچنین این اتفاق موجب افزایش ازدواج‌های کوتاه‌مدت می‌شود که همه این مسائل احتمال رسیدن زوج‌ها به‌جدایی و طلاق را افزایش می‌دهد. مشکل دیگری که در این طرح از سوی کارشناسان تشخیص داده شد، افزایش احتمال بارداری دختر در این شرایط و در نتیجه افزایش امکان سقط‌جنین بود که مشکلات روحی و اجتماعی را برای زوج‌ها موجب می‌شود.
به هر ترتیب، به‌نظر می‌رسد بررسی‌های کارشناسی درخصوص این طرح انجام نشده بود و مسئولان مربوطه تنها از سر رفع‌تکلیف، طرحی را ارایه داده بودند که همه جوانب آن بررسی نشده بود و در نتیجه نیز به محاق فراموشی فرو رفت و کسی آن را جدی نگرفت.