شهروند| کاری که ما ایرانی‌ها با شایعه‌ها و جنجال‌سازی چندماهه موفق به انجامش نشدیم، اماراتی‌ها در فاصله کمتر از نیم‌روز انجام دادند و رسما میزبان دوره آینده جام ملت‌های آسیا (سال 2019) را از تنها رقیبشان، ایران گرفتند. ما از ماه‌های قبل خود را محق میزبانی می‌دانستیم و بسیاری از رسانه‌های داخلی پر شده بود از شایعاتی درباره میزبانی ایران اما درنهایت خبر صبح دیروز مبنی بر شادی امارات پس از انتخاب شدن به‌عنوان میزبان، بعدازظهر روز گذشته به واقعیت تبدیل شد. واکنش‌های اولیه نسبت به میزبان نشدن ایران چندان غیرمنطقی نبود؛ شاید به این دلیل که خودمان می‌دانستیم استحقاق و شرایط لازم برای میزبانی را نداریم.
به چه قیمتی؟
پارامترهای کنفدراسیون فوتبال آسیا بسیار مفصل اما سر راست و قابل فهم است. یکی از آنها امکانات جانبی مانند هتل‌هاست. هرچند برخی هتل‌های ایران درجه «5 ستاره» را یدک می‌کشند اما کمتر مسافری سری به این هتل‌ها زده و درخواستش مبنی بر استفاده از اینترنت «وای فای» اجابت شده است! حالا تصور کنید کشورهای آسیایی میهمان ما بخواهند بخشی از کار خبری خود را از خدمات استفاده از امکانات هتل‌هایمان انجام دهند! علاوه بر هتل، حمل‌ونقل آسان هم از دیگر معیارهای کنفدراسیون آسیاست که به شهادت ساکنان ایرانی، امارات، ما قطعا مقابل سیستم حمل‌ونقل کشورعربی حرف زیادی برای گفتن نداریم.
کیفیت هواداری
خیلی‌ها به تصور این‌که ایران نسبت به امارات هواداران پرشورتری دارد، کشورمان را مستحق میزبانی می‌دانستند، غافل از این‌که کنفدراسیون آسیا تنها به پر شدن سکوها اهمیت نمی‌دهد و هر چند داشتن هواداران فراوان، یک امتیاز است اما اصلا پارامتر تأثیرگذاری نیست! مسأله مهم در رابطه با تماشاگران، سهل‌الوصل بودن ورود هواداران خارجی به کشور میزبان است. امارات به دلیل نزدیکی بیش ازحد به کشورهای عربی حاشیه خلیج‌فارس با چند جابه‌جایی درحد حمل‌ونقل درون شهری ما، می‌تواند قطری‌ها، بحرینی‌ها، کویتی‌ها و هواداران فوتبالدوست سایر کشورهای حوزه جغرافیایی خود را بدون نیاز به ویزا به کشورش بکشاند؛ آن هم با استفاده از شبکه سراسری حمل‌ونقلی که در دنیا زبانزد است. فاکتوری که کشور ما به هیچ‌وجه از آن برخوردار نیست.
حکایت ورزشگاه‌ها
اما یکی از اصلی‌ترین فاکتورها یعنی استادیوم. درحالی 4 استادیوم یادگار امام تبریز، فولاد شهر اصفهان، ورزشگاه ثامن مشهد و آزادی تهران به‌عنوان استادیوم‌های ایران برای میزبانی معرفی شده‌اند که هیچ‌کدام از استانداردهای لازم بهره‌مند نیستند. اگر موردی به بررسی هرکدام از این 4 استادیوم بپردازیم به نتایج ناامیدکننده‌ای می‌رسیم.
آزادی؛ سقفی که چکه می‌کند!
ورزشگاه آزادی به‌عنوان مرغوب‌ترین ورزشگاه ایران هنوز دارای طبقه دومی با سکوهای سیمانی است و اگر 15 دقیقه در تونلش قدم بزنید، چکه کردن آب از سقف‌ها را روی سرتان حس می‌کنید! هنوز یک پرده رختکن داوران را از اتاق آزمایش دوپینگ جدا می‌کند!
فولادشهر؛ دیوار ندارد!
ورزشگاه فولادشهر اصفهان هم داستان‌های خاص خود را دارد. پشت دروازه‌های این ورزشگاه، سکویی وجود ندارد و چون دیواری هم در اطرافش نیست، هر لحظه احتمال ورود هر نوع تماشاگری به حریم بازی وجود دارد و این موضوع به خوبی عدم وجود امنیت در این ورزشگاه را نشان می‌دهد. کافی بود یک بازی حساس ایران در این ورزشگاه انجام شود، آن وقت امکان وقوع فاجعه‌ای درحد اتفاق رخ داده چندین سال قبل در نوشهر در جریان جام حذفی وجود داشت.
ورزشگاه یادگار؛ سکوی سیمانی
بزرگ‌ترین مشکل محل اجتماع تبریزی‌های پرشور، سکوهاست. محل نشستن در استادیوم یادگار امام تبریز چندان امن نیست چون درست مانند آزادی، طبقه دوم این ورزشگاه هم سکوهای سیمانی دارد و این مدل سکوها، نه مورد تأیید کنفدراسیون آسیاست و نه درحد استادیوم تیمی مدعی به نام تراکتورسازی! یادگار امام(ره) البته مشکلات دیگری هم دارد که شاید همگان از آن بی‌خبرند.
ورزشگاه ثامن ؛ زهکشی با جارو!
انتشار تصاویری تکان‌دهنده از مدل جمع‌آوری آب در ورزشگاه ثامن مشهد، خاطره مشابه در یکی از آخرین میزبانی‌های ما در آخرین مرحله جام باشگاه‌های آسیا در روزهای منتهی به سیزده بدر اوایل دهه 80 را زنده کرد. از 6 دهه قبل از طریق سیستم «زهکشی» آب‌های مجتمع در بخش‌هایی از استادیوم را جمع‌آوری می‌کنند اما از اوایل دهه 80 تا چند روز قبل و زمان بازی تیم‌های پدیده مشهد و استقلال خوزستان در ایران با جارو دستی و شلنگ، آب‌ها را به بیرون می‌رانند. اتفاق رخ داده در ورزشگاه ثامن مشهد (جمع‌آوری آب با شلنگ و جارودستی) و درواقع در یکی از مدرن‌ترین و تازه‌سازترین ورزشگاه‌های کشور، نشان داد برای میزبانی معتبرترین رقابت قاره‌ای خیلی بی‌تجربه هستیم.
موضوع بانوان
علی کفاشیان، رئیس فدراسیون فوتبال ما ادعا کرد ماجرا اسپانسرینگ و حق پخش، عمده‌ترین دلیل ناکامی ما در میزبانی بوده اما به نظر می‌رسد موضوع عدم ورود بانوان به استادیوم‌ها، یکی از اصلی‌ترین دلایل ناکامی باشد. بلاتر، قبلا بارها به ایران هشدار داده بود اما توجهی به حل مشکل نشد و در نهایت کنفدراسیون آسیا به دلیل آنچه «تبعیض جنسیتی در ورزشگاه‌های ایران» نامید، مصمم شد ایران را از میزبانی محروم کند.
دشمنی‌های بی‌ثمر
چندی قبل شایعه شده بود رابطه بسیار بد اماراتی‌ها با شیخ سلمان و برعکس، مناسبات خوب ما با رئیس کنفدراسیون آسیا می‌تواند ورق را به نفع ایران برگرداند اما درنهایت حتی وجود کمپینی علیه اماراتی‌ها در کنفدراسیون آسیا هم باعث میزبانی ایران نشد تا امارات پس از جام ملت‌های به یادماندنی سال 1996، بار دیگر میزبان شود و ما همچنان درحال مرور خاطرات قلم دوش شدن مرحوم حجازی پس از برتری ایران در فینال خانگی جام ملت‌های آسیا باشیم. هنوز از پدرانمان لذت دیدن جام ملت‌های آسیا در‌سال 1976 میلادی را می‌شنویم؛ زمانی که خیلی‌هایمان هنوز به دنیا نیامده بودیم!
شیخ‌سلمان: امکانات امارات بهتر بود
نظر شیخ سلمان، رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا در این خصوص جالب توجه است. او پس از پایان جلسه کمیته اجرایی از امکانات کشور امارات برای دریافت میزبانی دم زد: «با توجه به این‌که در جام ملت‌های آسیا 2019 تعداد تیم‌ها حاضر بین 16 تا 24 تیم است یقینا امارات با توجه به امکانات بسیاری که دارد شرایط بهتری برای میزبانی دارد. مسائل بسیاری در اعطای یک میزبانی مطرح است که همکاران ما در کمیته اجرایی AFC آنها را مورد بررسی قرار دادند. دلایلی وجود داشت که ممکن بود اتخاذ تصمیم را کمی دشوار می‌کرد اما باید واقع‌گرا باشیم، امکانات کشور امارات طبیعتا بیشتر از سایر کشورهای رقیب است.»
کفاشیان: فقط می‌توانم بگویم متاسفم!
علی کفاشیان، رئیس فدراسیون فوتبال درباره رد میزبانی کشور ایران در جام‌ملت‌های آسیا 2019 اینطور توضیح داد: «ما طی نامه‌ای از AFC خواستیم تا دلایل ندادن این میزبانی را به ایران مشخص کند و من فقط می‌توانم از این موضوع ابراز تاسف کنم چرا که این میزبانی می‌توانست برای ایران و رشد و توسعه فوتبال و ورزش در کشورمان بسیار موثر باشد اما امارات هم امکانات و سخت‌افزارهایی داشت که ازجمله فاکتورهای لازم برای میزبانی بود که در کنار درآمدزایی و حق پخش باعث شد تا این میزبانی رقابت‌ها به این کشورها برسد.» او صحبت‌هایش را اینطور ادامه داد: «در خصوص اماکن و ورزشگاه‌ها مشکل نداشتیم و بعضی که ناقص بود تعهد دادیم تا کامل می‌کنیم اما بیشترین مشکل ما حق پخش و اسپانسر بود که کنفدراسیون فوتبال آسیا تشخیص داد امارات می‌تواند از این لحاظ درآمدزایی بیشتری از این کنفدراسیون داشته باشد. موضوع دیگر بحث حضور بانوان بود که البته تعهداتی داده بودیم و قرار بود این مسأله را هم در آینده حل کنیم. علاوه بر آن بحث انتقال پول، فضای مجازی تبلیغات و چند مورد دیگر از موارد بعدی بود که مطرح شده بود.»