پیرحسین کولیوند رئیس جمعیت هلال احمر

امروز با موضوعی روبه‌رو هستیم که بیش از هر چیز به قلب رسالت هلال احمر مرتبط است: آموزش برای آماده‌سازی جوامع در برابر بحران‌ها و تهدیدات مختلف. ما در هلال احمر مسئولیتی فراتر از یک سازمان امدادی داریم. رسالت ما نجات جان‌ها، حفاظت از کرامت انسانی و ساختن جوامعی تاب‌آور است. این مأموریت، از یک مربی آغاز می‌شود. مربیانی که به مردم مهارت می‌آموزند، امید می‌بخشند و در سخت‌ترین لحظات، به ستون اصلی جامعه تبدیل می‌شوند.

چرا پدافند غیرعامل؟
پدافند غیرعامل به زبان ساده یعنی «آمادگی برای بدترین شرایط با استفاده از بهترین توانایی‌ها». از بلایای طبیعی مثل زلزله و سیل گرفته تا بحران‌های انسانی نظیر جنگ، آوارگی، یا حتی حملات شیمیایی و سایبری، همه نشان داده‌اند که جوامع تنها با آمادگی و برنامه‌ریزی می‌توانند زنده بمانند و رشد کنند.
هلال احمر، به‌عنوان یکی از بازوان اصلی مدیریت بحران، وظیفه دارد مردم را آماده کند تا نه تنها در لحظه بحران جان سالم به در برند، بلکه از آسیب‌های بلندمدت نیز جلوگیری کنند.

آموزش مربیان؛ کلید تاب‌آوری جامعه
اما چه کسی این مأموریت را بر دوش می‌گیرد؟ مربیان هلال احمر، سنگ‌بنای این مسیر هستند. وظیفه آن‌ها صرفاً آموزش چند مهارت فنی نیست. آن‌ها باید:

تبدیل به رهبران بحران شوند
مربی هلال احمر، در زمان بحران، همان کسی است که مردم به او نگاه می‌کنند. او باید قدرت هدایت داشته باشد. این یعنی آموزش مدیریت استرس، تصمیم‌گیری سریع و توانایی هدایت گروه‌های داوطلب و آسیب‌دیدگان در شرایط سخت.

مهارت‌های عملی و کاربردی منتقل کنند
از آموزش کمک‌های اولیه تا اصول پناه‌گیری ایمن در برابر زلزله و حتی راه‌های مقابله با حملات شیمیایی و بیولوژیکی. این مهارت‌ها نباید تنها در کتاب‌ها بمانند؛ بلکه باید تبدیل به عادت‌های روزمره مردم شوند.

فرهنگ آمادگی را نهادینه کنند
مربیان باید به جامعه بیاموزند که آمادگی در برابر بحران‌ها، وظیفه‌ای همگانی است. مردم باید بدانند که هر کدام از آن‌ها می‌توانند در لحظه‌ای حیاتی، ناجی جان دیگری باشند.

آموزش روانی و اجتماعی  
بحران‌ها فقط به زیرساخت‌ها ضربه نمی‌زنند، بلکه روح و روان مردم را هم تحت تأثیر قرار می‌دهند. مربیان باید بتوانند تاب‌آوری روانی و امید را در دل مردم زنده کنند.

تجربه‌ای شخصی؛ امید در دل تاریکی
اجازه بدهید از تجربه‌ای بگویم که هرگز از خاطرم نمی‌رود. زمانی که در لبنان، در میان جنگ‌زدگان فعالیت می‌کردم، شرایطی پیش آمد که بسیاری از زیرساخت‌ها از بین رفته بود. بیمارستان‌ها تخریب شده، جاده‌ها مسدود بود و مردم، بدون هیچ سرپناهی، در شوک و ترس به‌سر می‌بردند.
اما در همان شرایط، زن و مردی عادی که تحت آموزش‌های هلال احمر قرار گرفته بودند، معجزه می‌کردند. یک مادر، با آموزش کمک‌های اولیه توانست جان فرزندش را که دچار خفگی شده بود، نجات دهد. یک مرد هم با اصول ساده پناه‌گیری، گروهی از کودکان را از حمله هوایی در یک پناهگاه نجات داد. این‌ها نشان می‌دهد که آموزش درست، حتی در دل تاریک‌ترین لحظات، می‌تواند نور امید را زنده کند.

امروز با موضوعی روبه‌رو هستیم که بیش از هر چیز به قلب رسالت هلال احمر مرتبط است: آموزش برای آماده‌سازی جوامع در برابر بحران‌ها و تهدیدات مختلف. ما در هلال احمر مسئولیتی فراتر از یک سازمان امدادی داریم. رسالت ما نجات جان‌ها، حفاظت از کرامت انسانی و ساختن جوامعی تاب‌آور است. این مأموریت، از یک مربی آغاز می‌شود. مربیانی که به مردم مهارت می‌آموزند، امید می‌بخشند و در سخت‌ترین لحظات، به ستون اصلی جامعه تبدیل می‌شوند.

چرا پدافند غیرعامل؟
پدافند غیرعامل به زبان ساده یعنی «آمادگی برای بدترین شرایط با استفاده از بهترین توانایی‌ها». از بلایای طبیعی مثل زلزله و سیل گرفته تا بحران‌های انسانی نظیر جنگ، آوارگی، یا حتی حملات شیمیایی و سایبری، همه نشان داده‌اند که جوامع تنها با آمادگی و برنامه‌ریزی می‌توانند زنده بمانند و رشد کنند.
هلال احمر، به‌عنوان یکی از بازوان اصلی مدیریت بحران، وظیفه دارد مردم را آماده کند تا نه تنها در لحظه بحران جان سالم به در برند، بلکه از آسیب‌های بلندمدت نیز جلوگیری کنند.

آموزش مربیان؛ کلید تاب‌آوری جامعه
اما چه کسی این مأموریت را بر دوش می‌گیرد؟ مربیان هلال احمر، سنگ‌بنای این مسیر هستند. وظیفه آن‌ها صرفاً آموزش چند مهارت فنی نیست. آن‌ها باید:

تبدیل به رهبران بحران شوند
مربی هلال احمر، در زمان بحران، همان کسی است که مردم به او نگاه می‌کنند. او باید قدرت هدایت داشته باشد. این یعنی آموزش مدیریت استرس، تصمیم‌گیری سریع و توانایی هدایت گروه‌های داوطلب و آسیب‌دیدگان در شرایط سخت.

مهارت‌های عملی و کاربردی منتقل کنند
از آموزش کمک‌های اولیه تا اصول پناه‌گیری ایمن در برابر زلزله و حتی راه‌های مقابله با حملات شیمیایی و بیولوژیکی. این مهارت‌ها نباید تنها در کتاب‌ها بمانند؛ بلکه باید تبدیل به عادت‌های روزمره مردم شوند.

فرهنگ آمادگی را نهادینه کنند
مربیان باید به جامعه بیاموزند که آمادگی در برابر بحران‌ها، وظیفه‌ای همگانی است. مردم باید بدانند که هر کدام از آن‌ها می‌توانند در لحظه‌ای حیاتی، ناجی جان دیگری باشند.

آموزش روانی و اجتماعی  
بحران‌ها فقط به زیرساخت‌ها ضربه نمی‌زنند، بلکه روح و روان مردم را هم تحت تأثیر قرار می‌دهند. مربیان باید بتوانند تاب‌آوری روانی و امید را در دل مردم زنده کنند.

تجربه‌ای شخصی؛ امید در دل تاریکی
اجازه بدهید از تجربه‌ای بگویم که هرگز از خاطرم نمی‌رود. زمانی که در لبنان، در میان جنگ‌زدگان فعالیت می‌کردم، شرایطی پیش آمد که بسیاری از زیرساخت‌ها از بین رفته بود. بیمارستان‌ها تخریب شده، جاده‌ها مسدود بود و مردم، بدون هیچ سرپناهی، در شوک و ترس به‌سر می‌بردند.
اما در همان شرایط، زن و مردی عادی که تحت آموزش‌های هلال احمر قرار گرفته بودند، معجزه می‌کردند. یک مادر، با آموزش کمک‌های اولیه توانست جان فرزندش را که دچار خفگی شده بود، نجات دهد. یک مرد هم با اصول ساده پناه‌گیری، گروهی از کودکان را از حمله هوایی در یک پناهگاه نجات داد. این‌ها نشان می‌دهد که آموزش درست، حتی در دل تاریک‌ترین لحظات، می‌تواند نور امید را زنده کند.