زهرا مهاجری سال‌هاست که در هلال‌احمر زنجان مشغول به فعالیت است. او مدرس زبان است، ولی داوطلبانه تمام عشق خود را نثار خدمت در این جمعیت می‌کند. او با همسرش در هلال‌احمر کار می‌کند. همسرش نیز 14 سال داوطلب بود. این بانوی امدادگر در گفت‌وگو با خبرنگار «شهروند» می‌گوید: «من از سال 92 وارد جمعیت شدم. آن زمان در سیل‌ها و ز لزله‌ها خدمات داوطلبانه انجام می‌دادم. اقدامات مربوط به بسته‌بندی وسایل در حادثه‌ها را انجام می‌دادم. در حوزه جوانان نیز فعالیت زیادی داشتم. معمولا به مدارس در مناطق محروم می‌رفتیم و فضای خوش در بین دانش‌آموزان ایجاد می‌کردیم که این فضا همراه با آموزش بود. همچنان داوطلب هستم و به عنوان مربی خدمت می‌کنم. سال پیش در مسیری به نام شیرمشه در شهرستان طارم، ماموریتی انجام دادم که خاطره‌اش در ذهنم باقی ماند. آن زمان من و سه نفر از همکارانم، همراه 140 نفر از کارمندان خانم ادارات آب، برق و گاز در سراسر کشور به این مسیر رفتیم. کارمندان برای اردو و زنجان‌گردی به آنجا آمده بودند. پوشش امدادی آنها با ما بود. از جنگل‌ها عبور کردیم. رودخانه و کوهستان و دره هم در مسیر بود. در مسیر ناگهان چند نفر از خانم‌ها آسیب دیدند، طبق دوره‌هایی که بلد بودیم، از چوب برای آتل‌بندی استفاده کردیم. آنها کفش مناسب نداشتند و خبر نداشتند که مسیر سخت است. یک نفر در آب پایش لیز خورد و مچ دستش شکست یک نفر هم کتفش آسیب دیده بود. با اینکه خودمان خیلی خسته شده بودیم، ولی آنها را حمل کردیم. یادم است که با اسپری بی‌حسی درد پای مان را کمتر کردیم که بتوانیم راه برویم. چون مسافت طولانی بود. یک بار دیگر هم یادم می‌‌آید سال پیش در یکی از مدارس آموزش امدادی ‌دادم. دو هفته بعد، خانمی در خیابان مرا دید و صدایم زد. دیدم کنارش همان دانش‌آموزی است که به او آموزش داده بودم. مادرش با اشک از من تشکر کرد و گفت پسر کوچکترم پاک‌کن قورت داده بود و دخترم طبق آموزش‌های شما توانست خفگی را رفع کند و من خیلی خوشحال شدم.»