سمیه علمشاهی، عضو داوطلب هلال‌احمر شهرستان آوج قزوین است. او سال‌ها خدمت مشتاقانه در این جمعیت داشته است. این امدادگر در گفت‌وگو با خبرنگار «شهروند» می‌گوید: «از بهمن سال 83 وارد هلال‌احمر شدم. خواهرم در دوران دانشجویی در هلال‌احمر فعالیت داوطلبانه داشت و من هم از این طریق، با جمعیت آشنا شدم. با توجه به نوع فعالیتم علاقه‌مندی من در این حوزه بیشتر شد. همه دوره‌های تخصصی را گذراندم و به درجه نجاتگر یکم رسیدم. سال آینده برای درجه ایثار معرفی می‌شوم. فعالیت‌هایم عام‌المنفعه است. با کاروان سلامت به روستاها می‌رویم. همراه پزشک هستم و هرکمکی از دستم برآید انجام می‌دهم. در طرح محله‌های کم برخوردار شرکت می‌کنم. وقتی وارد پایگاه مرکزی هلال‌احمر شدم، فعالیت‌هایم گسترده‌تر شد. در زلزله خوی یک هفته کامل در انبار کار کردیم. خاطرات زیادی از آن روزها دارم. ما به صورت مداوم از صبح تا بعداز ظهر برای بسته بندی اقلام به آنجا می‌رفتیم. در آن هوای سرد که بارش برف و باران داشتیم، با کاپشن امدادی که وزن زیادی دارد، چندین ساعت، سرپا می‌ماندیم. ولی با همه خستگی، هدفمان کمک داوطلبانه بود. اگر کار خانه بود نمی‌توانستم، انجام دهم ولی اشتیاق کمک به هم نوع خودمان ما را خسته نکرد و حتی برایمان شیرین هم بود. من خودم تا به حال برای امدادرسانی سرصحنه حاضر نشدم. اما وقتی برای دیدن خانواده می‌روم، اگر در راه حوادثی پیش آید، توقف می‌کنم. همیشه جعبه کمک‌های اولیه داخل خودرو دارم. چون تعهد داریم. همیشه اگر حادثه‌ای در راه ببینم، می‌ایستم و هر  کاری که بتوانم را  انجام می‌دهم. یا حداقل از لحاظ رو انی کنار آسیب دیدگان می‌مانم و از لحاظ روانی به آنها روحیه می‌دهم و کنارشان می‌مانم. تا الان داوطلب هستم. تا این لحظه برایم اصلا مهم نبوده که داوطلبانه کار کنم. فقط دوست دارم کمکی کرده باشم. حتی با خودم می‌گویم، فقط حضور فیزیکی مهم نیست، حتی در خانه هم می‌توانم به صورت مجازی کاری انجام دهم. همه این کارها داوطلبانه است و با عشق و علاقه زیادی انجام می‌دهم. شغل دیگری ندارم. تمام وقتم را برای هلال‌احمر گذاشتم و همیشه در هر کاری، با جان و دل جزو نفرات اولی هستم که شرکت می‌کنم.»