در سال ۲۰۰۱ تعداد افرادی که به سن ۱۰۰ سالگی رسیده بودند، تنها ۱۵۱ هزار نفر در سراسر جهان بود. اما این رقم در سال ۲۰۲۱ به ۵۷۳ هزار نفر افزایش یافت. افراد ۱۰۰ ساله نه تنها نمادی از عمر طولانی هستند، بلکه نسبت به سایر سالمندان کمتر دچار بیماری می‌شوند. بسیاری از این افراد تا اواخر دهه نهم زندگی خود (۹۵ سالگی) همچنان توانایی انجام امور شخصی خود را به‌طور مستقل حفظ می‌کنند. صد ساله‌ها نمونه‌ای از پیری موفق هستند، اغلب بیماری‌های مزمن کمتری را تجربه می‌کنند و استقلال را در زندگی روزمره تا ۹۰ سالگی خود حفظ می‌کنند. در حالی که ژنتیک به طول عمر کمک می کند، عوامل قابل تغییر بیش از ۶۰ درصد از پیری موفق را تشکیل می دهند.
برای رسیدن به عمر ۱۰۰ ساله، توجه به عوامل کلیدی مانند تغذیه متنوع و کم‌نمک، خواب کافی و باکیفیت، مصرف محدود داروها و زندگی در محیطی سالم و طبیعی ضروری است. همچنین، سبک زندگی سالم و فعالیت‌های فیزیکی منظم می‌توانند به بهبود سلامت و افزایش طول عمر کمک کنند. اگرچه ژنتیک نقش مهمی در تعیین طول عمر دارد، ایجاد تغییرات مثبت در سبک زندگی می‌تواند احتمال دستیابی به زندگی طولانی و سالم را افزایش دهد. این میان تغییرات مرتبط با سن در شرایط زندگی مانند بازنشستگی، انزوای اجتماعی و از دست دادن روابط نیز می‌توانند تأثیر منفی بر مصرف غذا و کیفیت رژیم غذایی داشته باشند. تلاقی عوامل مالی، روانی-اجتماعی، محیطی، جسمی، شناختی، جنسیتی و فرهنگی بر رفتارهای غذایی، دسترسی به غذا و تحرک افراد مسن تأثیر می‌گذارند.