شیروان یاری| من خود به عینه ندیده‌ام اما آنچه از دوات قلم بر لوح سفید و سرخ صفحه هلال روزنامه «شهروند» می‌چکد؛ بازنمای مشاهدات شماری از اعزام حکیمان ایرانی در کمک به کردهای آواره عراقی در حومه استان اربیل در اقلیم کردستان عراق است! راویان می‌گویند که آسیب جنگ تا عمق جان کودکان، جوانان، زنان و مردان سالخورده رخنه کرده است. زخم‌های ناسور آوارگی، زیر سایه خیمه‌های صلیب‌سرخ در منطقه «به حرکه» اربیل عراق فریاد می‌زند.
زندگی دردناک آوارگان، زیر چادرهای سفید منقوش به هلال سرخ بشردوستی رنگ دیگری به خود می‌گیرد؛ زندگی‌ای که امید به زندگی آن مریض است، همچون قلب شکسته و چشم کم‌سوی کردهای آواره موصل، سنجار و شنگال گریخته از خشم غیرانسانی داعش.
این‌جا اردوگاه «به حرکه» در 20 کیلومتری استان اربیل یا «هه ولیر» اقلیم کردستان عراق است. زیر چادرهای علم شده در این سرزمین، هزاران آواره کرد ایزدی، سنجار، شنگال، موصل و عرب‌های جنگ‌زده اقلیم کردستان عراق نفس می‌کشند و با چشمانی کم‌سو و خیس، سرنوشت را بر آینه مکدر آینده به انتظار نشسته‌اند.
باد که می‌وزد، قلب آویزان آنان همچون رخت رقصان بر طناب حیاط دشت می‌لرزد، وزش باد طوفان خاک به راه می‌اندازد و ستون خیمه‌های ناامن برزنتی را در هم می‌کوبد. چشم گریان کودکان سرگردان در حوالی خانه اجباری را قرمز و تار می‌کند.
گرسنگی و تشنگی از خط احساس واقعی به مرز تلخ ادراک حقیقت رسیده است، تا جایی که بر سر یک قطره آب و یک لقمه نان جنگ است و دست‌هایی که هنوز زور دست درازی در بازو دارند به سوی خودروهای حامل مواد غذایی و آشامیدنی با چشمانی مشحون از احتیاج کشیده می‌شوند. چرخ واژگون زندگی ساکنان سرزمین چادرهای سفید و کمپ‌های ناایمن بیغوله‌ای زیر ساختمان‌های مخروبه، روی تلی از غم و اندوه ویرانگی زمان چرخ می‌خورد. طره موی‌های سیاه، خرمایی و بور کودکان ساکن اردوگاه با چهره خاکستری خاک آلوده، همرنگ شده است. گام نااستوار و کف زخمی پاهای کودکان، حباب - آب‌های کثیف سیال - بر شیار جوی پیشخوان چادرها را می‌ترکاند و در پروسه این بازی سرنوشت، عفونت را به جای شادمانی کودکانه در بدن قورت می‌دهد.
در این دیار نامهربانی‌ها، که ماحصل تحمیل جنگ خشونت‌بار داعش، علیه کردهای اقلیم کردستان عراق بود و هست؛ قارچ سمی سفید متمایل به قهوه‌ای انواع بیماری‌ها، بر بام قوسی شکل خانه‌های برزنتی رخ می‌نمایاند و چون خار مغیلان در بدن‌های بیمار ساکنان کمپ آوارگی فرو می‌رود.
این‌جا که در تعاریف و معانی شفاهی و نوشتاری اردوگاه می‌خوانند؛ بوی انواع بیماری‌های عفونی، سل، دیابت، قلبی -عروقی، تاری و نابینایی چشم، حصبه، سیاه‌سرفه، ریه، کلیه، درد مفاصل و استخوان به مشام می‌رسد و آه و ناله سوزناک بیماران در پس جسم‌های نحیف و چشم‌های ملول فرو یا بیرون زده از حدقه‌های نمناک، به گوش می‌رسد.
به گفته یکی از پزشکان اعزامی کردستان ایران به منطقه به حرکه اربیل عراق، محل استقرار و اسکان کردهای عراقی در کمپ‌های موسوم به آوارگی، – تلاطم بیماری – دربستر اقیانوس ناآرام ساکنان این دیار غریب به سان سونامی خروشان، بر ساحل خشک زندگی کمپ‌نشینان می‌کوبد.
گزارش‌ها به نقل از مسئول سازمان بسیج جامعه پزشکی کردستان حاکی است که سوم تا هشتم بهمن‌ماه امسال، با هماهنگی و همکاری کنسولگری جمهوری اسلامی ایران در اربیل عراق، موسسه خیریه نچیروان بارزانی، جمعیت هلال‌احمر و دانشگاه علوم پزشکی کردستان شماری از پزشکان متخصص و فوق‌تخصص ایرانی برای خشکاندن چشمه‌های جوشان اقیانوس بیماری‌ها در اندرون کمپ‌های آوارگان عراقی، اعزام شدند. پزشکان داوطلبی که با پرچم صلح و بشردوستی، به دنبال تأمین سلامت برای تمام اعضای جامعه بشری هستند. به گفته «طیب قدیمی»، رئیس دانشگاه علوم پزشکی کردستان این اقدام انسان‌دوستانه برون‌مرزی با هدف کاهش آلام و مداوای شماری از کردهای بیمار آواره موصل، سنجار و شنگال ساکن در کمپ‌های منطقه به حرکه انجام شد. در این اقدام بشردوستانه طبیبان ایرانی ازجمله دکتر «حسین اعظمی» فوق‌تخصص قلب، «نوری احمدی» متخصص کودکان، «سیدسامان طالبی» متخصص داخلی، «لیلا ساسانی» چشم‌پزشک از استان کردستان همراه با دکتر «ناصر عمادی» متخصص پوست از تهران، «حسن درتاج» فوق‌تخصص ارتوپدی از تهران، «علی شفیعی» فوق‌تخصص غدد و عروق از قم و «سعیده شمسی کلاهی» متخصص زنان از قم به معالجه و مداوای کودکان کرد عراقی در مدت چهار روز پرداختند. پزشکان اعزامی روزانه 400 تا500 بیمار کرد و عرب آواره عراقی را از ساعت 8 تا 12 بامداد ویزیت می‌کردند و در این چهار روز، 2هزار و 500 بیمار معاینه و نسخه فرایند معالجه درمانی آنها صادر شد. در این مدت، چشم چهار بیمار و استخوان و مفاصل دو کرد آواره عراقی با دستور اعزام و بستری در بیمارستان اربیل عراق، جراحی شد. کمبود شدید دارو، نبود پزشک متخصص، آلودگی شدید محیطی و فقدان رعایت بهداشت محیط از مهم‌ترین مشکلات بیماران ساکن در کمپ‌های آوارگی به شمار می‌رود و روزانه جان ده‌ها نفر از ساکنان در کمپ‌ها را می‌گیرد.