در روایات آمده است که عمر بن سعد، فرمانده لشکر ابن زیاد که در کربلا علیه امام حسین(ع) صف‌آرایی کرد و بعد هم به دردناک‌ترین شکلی ایشان و یارانش را به شهادت رساند، آرزوی حکومت ری را در سر داشت. این وعده را عبیدالله بن زیاد، حاکم آن زمان کوفه به او داده بود و عمر بن سعد را به این آرزو فریفته بود. امام حسین(ع) در میدان جنگ با روشن‌بینی غیبی خود به ایشان گفتند که «از گندم مُلک ری نخواهی خورد» (یعنی به حکومت ری نخواهی رسید). اما نکته‌ای که شاید کمتر درباره آن شنیده باشید این است که چرا «ری» در ایران برای عمر بن سعد مهم بود؟ و چرا آرزوی فرمانروایی «ری» را داشت؟ برای پاسخ به این سؤال، باید به کمی عقب‌تر برویم و از حکومت مادها در ایران بگوییم. در کتاب «ایران در عصر امامان» آمده است: «مرکز ایران، محل تشکیل دولت ماد، نخستین حکومت آریایی‌ها بود. در عصر ساسانی، این منطقه را همچنان به‌عنوان استان ماد می‌شناختند. در زمان فتوحات عرب‌ها، «ماد» در زبان عربی تبدیل به «ماه» شد. فتوحات ایران به‌دست جنگجویان کوفه و بصره انجام می‌شد. بنابراین هر منطقه پس از تسخیر، از نظر مالی، زیرمجموعه و به‌اصطلاح «ماه کوفه» یا «ماه بصره» می‌شد. طبق این قاعده، درآمد شهرهای دِینوَر، اصفهان و ری، به کوفه می‌رسید و به آنها «ماه کوفه» می‌گفتند. کرمانشاه، همدان و کردستان هم که به‌دست اهالی بصره فتح شده بودند، «ماه بصره» لقب گرفته بودند. به این ترتیب به هر دو سرزمین «ماهان» می‌گفتند. در زمان معاویه، خراجی که از ماهان می‌گرفتند، 45میلیون درهم و خراج ری و دیگر مناطق «ماه کوفه»، 30میلیون درهم بود. این میزان خراج، از کل خراج خراسان بیشتر بود. علت اینکه عمر بن سعد، آرزوی حکومت ری را داشت درواقع همین بود؛ او می‌بایست سالانه 30میلیون درهم به حکومت مرکزی می‌پرداخت و مابقی (یعنی رقمی معادل 10میلیون درهم) به‌خودش می‌رسید.» (منبع / شهروند)