[شهروند] «راه قدس از کربلا می‌گذرد»! این پیام مهمی بود که اوایل تابستان 1361 خورشیدی توسط امام خمینی (ره) صادر شد و تکلیف کشور و نیروهای مکتبی را برای همیشه روشن کرد، زیرا به این ترتیب مشخص شد رهبر کبیر انقلاب اسلامی بر معطوف شدن همه توان کشور به مسئله جنگ تحمیلی تاکید دارند. اما دلیل صدور این پیام از طرف بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران چه بود؟ به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، حمایت از مستضعفان جهان به‌عنوان یکی از اصول پایه‌ای انقلاب مورد توجه همه ارکان مملکت قرار گرفت و این شور و حرارت تا بدانجا بود که وقتی ارتش رژیم صهیونیستی به لبنان یورش برد، ولوله‌ای در ایران به راه افتاد و عده زیادی داوطلب رفتن به این کشور شدند. اشغال جنوب لبنان در گرماگرم جنگ تحمیلی و تنها چند روز پس از آزادسازی خرمشهر اتفاق افتاد و هنگامی که بحث ورود نظامی ایران به ماجرا و مقابله با اشغالگری اسرائیل در داخل کشور مطرح شد، کمتر کسی تعجب کرد.
حضور رزمنده ایرانی در جبهه نبرد ضد اسرائیلی
نخستین واکنش عملی نسبت به حمله اسرائیلی‌ها، توسط حاج احمد متوسلیان، فرمانده لشکر ٢٧ محمد رسول‌الله به منصه ظهور رسید. او پس از مشورت با تعدادی از بزرگان نظام، در رأس هیأتی سیاسی - نظامی که شماری از رزمندگان ایرانی نیز آنان را همراهی می‌کردند، راهی دمشق پایتخت سوریه شد. وظیفه گروه فوق این بود که مقدمات اعزام نیروهای ایرانی به جبهه نبرد ضدصهیونیستی در جنوب لبنان را مهیا کنند. کشدار شدن مذاکرات میان هیأت‌های ایرانی و سوریه‌ای باعث شد خبر عزم ایران برای مداخله نظامی در جنوب لبنان قبل از به ثمر رسیدن هرگونه توافق سیاسی و اعزام نیروها به مناطق جنگی، رسانه‌ای شود. جنگ ایران و اسرائیل موضوعی نبود که رسانه‌های جهان از کنار آن به سادگی عبور کنند و در حالی که برخی بوق‌های استکباری مشغول سمپاشی خبری با دستاویز قرار دادن دخالت نظامی احتمالی ایران در لبنان بودند، صدور پیام امام خمینی (ره) غائله را پایان داد. در آن برهه خاص، پیام «راه قدس از کربلا می‌گذرد» یک معنی بیشتر نداشت و به نوعی برای همه روشن کرد که مهم‌ترین مسأله ایران و جهان اسلام دفع شر صدام بعثی است.
تعیین اولویت در پیام امام خمینی (ره)
پیام امام خمینی (ره) و شناخت اولویت‌های کشور
پس از رسانه‌ای شدن پیام رهبر کبیر انقلاب اسلامی، هیأت ایرانی حاضر در سوریه بلافاصله به ایران بازگشتند. اما حاج احمد متوسلیان برای بررسی اوضاع سیاسی-نظامی لبنان راهی بیروت می‌شود، آن هم در ایامی که پایتخت لبنان تحت اشغال شبه‌نظامیان فالانژ یعنی متحدان مسیحی اسرائیل بود. این ماجرا در نهایت پایان خوشی نداشت و 42 سال پیش، برابر 14 تیر ١٣٦١ خورشیدی، احمد متوسلیان به همراه سیدمحسن موسوی (کاردار ایران در بیروت)، تقی رستگار مقدم (کارمند سفارت) و کاظم اخوان (عکاس خبرگزاری ایرنا) که سوار بر یک خودرو ساختمان سفارت ایران در بیروت را ترک کرده بودند، دیگر هرگز به مبدأ بازنگشتند و تا امروز کسی آن‌ها را زنده ندیده است. شواهد حاکی از آن است که خودروی سفارت مقابل یک پست ایست بازرسی شبه‌نظامیان فالانژ متوقف شده و سرنشینان آن بازداشت شده‌اند. از این 4 نفر هنوز و همچنان خبری در دست نیست. سمیر جعجع رهبر وقت فالانژهای لبنان بعدها از تیرباران این افراد خبر داد، اما منابع معتبر و مستقل این ادعا را معتبر نمی‌دانند و محبوس بودن حاج احمد و یاران او در زندان‌های رژیم صهیونیستی را محتمل‌تر قلمداد می‌کنند.