جعفر شریف امامی، در دوره پهلوی دوم، در سمت‌های مختلف همچنان همراه حاکمیت بود. از سال ۱۳۴۲ نیز تا پایان دوره پهلوی، رئیس مجلس سنا بود. هرچند سال 1357، برای مدتی کوتاه، به نخست‌وزیری رسید. شاه در واقع برای جلوگیری از بحران و انقلاب، مسئولیت نخست‌وزیری را با اختیارات تام به شریف امامی سپرد. او هم به‌ظاهر تلاش کرد با شعارهای آشتی‌جویانه، نظر مردم را جلب کند. حتی نطق معروفی دارد با این عنوان که «من شریف امامی بیست روز پیش نیستم»! برای ظاهرسازی از این هم فراتر رفت و خود را از خاندان روحانیون معرفی کرد تا به خیال خودش ورق را برگرداند، اما این ترفندها در نهایت کارگر نشد و انقلاب اسلامی، به پیروزی رسید، اما ماجرای تأسف‌برانگیز شریف امامی برمی‌گردد به پایان کار دولت امینی و روی کار آمدن اسدالله عَلم به‌عنوان نخست‌وزیر. او در این دوره در رأس بنیاد پهلوی قرار گرفت و از این طریق زمینه برای فساد مالی‌اش هم مهیا شد.
حضور در رأس بنیاد پهلوی، شریف امامی را به نزدیک‌ترین مقام مالی به محمدرضا پهلوی تبدیل کرد. شریف امامی تلاش کرد در دوره حضور در این نهاد علاوه بر منتفع‌ساختن خاندان پهلوی، کیسه مالی بزرگی نیز برای خود بدوزد، هرچند خود مدعی بود که در دوره حضورش در این نهاد، وجوه در طرق صحیح خود مصرف و سرمایه‌گذاری می‌شد و اتهامات سوءاستفاده مالی را قبول نداشت. همچنان‌که جایگاهش در ساختار قدرت حکومت پهلوی دوم مستحکم‌تر می‌شد، این مال‌اندوزی و فساد نیز افزایش پیدا می‌کرد؛ برای مثال بنابر اسناد، شریف امامی علاوه بر حقوقی که رسما در هر ماه از مجلس سنا، بانک توسعه صنعتی و معدنی ایران، بنیاد پهلوی و اتاق صنایع دریافت می‌کرد، از چند کارخانه ملی مانند کارخانه شاه‌پسند نیز مبالغی به‌عنوان مشاور می‌گرفت که مجموعا در ماه در حدود یک‌صدهزار تومان بود. همچنین از طریق مشارکت در سود کارخانجات، بنگاه‌های اقتصادی، کازینو‌ها و کاباره‌ها، عایدات هنگفتی به‌دست می‌آورد و همین عایدات، او را به یکی از ثروتمند‌ترین رجال حکومت پهلوی مبدل کرد. یرواند آبراهامیان در کتاب «تاریخ ایران مدرن» آورده است: «بخش اعظم زندگی شریف امامی در خدمات دولتی سپری شد. او که در سمت‌هایی نظیر ریاست پانزده ساله بر مجلس سنا و نایب‌رئیس بنیاد پهلوی طی سال‌های متمادی خدمت کرده بود برای تسهیل در قراردادهای پُرسود فعالیت زیادی داشت و به همین‌دلیل به آقای پنج درصدی معروف شد!»