[شهروند] موشکی در ساعات اولیه بامداد دوشنبه گذشته، به نزدیکی محوطه اردوگاه سازمان ملل در شهر «خان‌یونس» در جنوب غزه که جمیله توفیق به همراه خانواده‌اش و همچنین حدود 25هزار نفر دیگر در آن پناه گرفته بودند، اصابت کرد. توده‌ای از دود به هوا بلند شد و به زودی خبر رسید که دو خانواده کشته شده‌اند.
برای توفیق، روزنامه‌نگار آزاد 26ساله‌ای که برای شبکه تلویزیونی الجزیره گزارش می‌دهد و اکنون یکی از معدود صداهایی است که هنوز از غزه بیرون می‌آید، این یکی از ده‌ها حمله‌ای بود که او از زمان شروع بمباران‌های اسرائیل در منطقه محاصره‌شده غزه شاهد و گزارشگر آن بود. به گفته وزارت بهداشت غزه تاکنون بیش از 4 هزار و 600 نفر در اینجا کشته و حدود 14 هزار نفر دیگر زخمی شده‌اند.40 درصد از جانباختگان کودک هستند.
به گزارش آرتی عربی؛ کمیته بین‌المللی حمایت از روزنامه‌نگاران در بیانیه‌ای اعلام کرد که از کشته‌شدن ۲۲ خبرنگار که ۱۸ تن از آنها فلسطینی، 3 اسرائیلی و یک لبنانی هستند، اطمینان حاصل شده است. بر اساس این بیانیه، ۸ خبرنگار زخمی و سه تن دیگر بازداشت یا مفقود شده‌اند.
نه برای توفیق، نه برای خبرنگاران و نه برای هیچ‌کس، راهی برای خروج از غزه وجود ندارد و هیچ مرز بازی هم. او می‌گوید «انفجارها بی‌امان‌اند» و توضیح می‌دهد که در تلاش بود به عنوان گزارشگر تلویزیون به کار خود ادامه دهد، اما اینترنت محدود و حملات مکرر کار او را دشوار کرد: «هیچ‌کس نمی‌داند در آینده چه اتفاقی قرار است بیفتد. به نظر می‌رسد آنها سعی می‌کنند سرنوشت ما را در دست بگیرند. حتی مجبورمان کرده‌اند خانه‌هایمان را ترک کنیم، بی‌آنکه بدانیم آیا هرگز برمی‌گردیم یا نه. سعی می‌کنیم زنده بمانیم، اما دیگر امیدی نداریم. مردم در شرایط بسیار دشواری قرار دارند و حتی اگر تمام شود، بازگشت به زندگی عادی آسان نیست. این یکی از دلایلی است که می‌خواهم گزارش بدهم؛ می‌خواهم مردم بفهمند.»
حتی برای کسانی که زیر شلیک موشک زندگی می‌کنند، تصمیم برای تخلیه و رفتن به جنوب غزه آسان نبوده است. برای توفیق هم ترک خانه پدری در مرکز غزه به مقصد جنوب بسیار سخت بود.
توفیق وصفی، 69 ساله و روزنامه‌نگار بازنشسته فلسطینی -پدر جمیله- در ابتدا از رفتن خودداری کرده و گفته بود ترجیح می‌دهد در خانه‌ای که 27 سال پیش با دست خود ساخته، بمیرد. برای او و دخترش این فقط یک خانه نبود؛ مکانی پر از عشق و خاطره یک عمر زندگی بود.
اما زمانی که نیروی هوایی اسرائیل به شهروندان در مرکز غزه هشدار داد که به سمت جنوب حرکت کنند، خانواده با اکراه بار خود را بستند: پاسپورت، غذا، لباس و چند برگ سبز از درخت حیاط، به یاد خانه.
محوطه سازمان ملل که اکنون توفیق در آن اقامت دارد بسیار شلوغ و کثیف است: «سرویس‌های بهداشتی بسیار کم، تعداد افراد بسیار زیاد و بیماری‌ها در حال گسترش است.» خانواده‌ها بیرون می‌خوابند و از لباس‌های خود برای ساختن چادرهای موقت استفاده می‌کنند. توفیق هم مثل بسیاری دیگر در ماشین خانواده‌اش می‌خوابد. غذا جیره‌بندی شده و آب به سختی پیدا می‌شود.
توفیق می‌گوید: «مردم کیلومترها راه می‌روند تا آب بیابند. من حتی نمی‌دانم آن را از کجا می‌آورند، اما همه می‌دانیم که به‌زودی تمام می‌شود. هر روز، با هجوم اطلاعات درباره حملات هوایی و نام‌های جدید روبه‌رو هستیم: فهرست اقوام، دوستان و همسایگان که مجروح، مفقود یا کشته شده‌اند.»
توفیق می‌گوید که مسیر بازگشت به شهر غزه -از جمله خیابان الرشید- به عنوان «مرگ سرخ» توصیف شده است. راهی که مملو از آوار است و اجساد زیر بقایای ساختمان‌ها مانده‌اند: «هر جا که می‌روی بمب است. کل منطقه در حال نابودی است. هیچ جا امن نیست. تا مرگ فاصله‌ای نمی‌بینی؛ هیچ چیز قطعی نیست.»
از زمان شروع جنگ، او به سختی خوابیده است: «به عنوان یک روزنامه‌نگار و یک انسان سعی می‌کنم مقاومت کنم. چندین‌بار درهم شکسته‌ام و بسیار گریسته‌ام. می‌خواهم در کنار خانواده‌ام باشم و آنچه را در غزه اتفاق می‌افتد به اشتراک بگذارم. سعی می‌کنم قوی باشم. من زنده جلوی دوربین می‌روم و درباره خانه‌ام به دنیا می‌گویم. هیچ راه دیگری وجود ندارد.»
منبع: گاردین
مراسم تشییع جنازه سعید الطاویل، روزنامه‌نگار، و محمد صبح، عکاس‌خبرنگار، فلسطینی
که در حملات هوایی اسرائیل در 10 اکتبر در غزه جان دادند. Photograph: Anadolu/Getty Images
جمیله توفیق از غزه برای شبکه الجزیره گزارش می‌دهد. منبع عکس: گاردین