دکتر جواد منصوری سفیر اسبق ایران در چین
بیست و سومین اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای فردا به‌صورت مجازی به میزبانی هند برگزار می‌شود و موضوع‌های مهمی چون تصویب عضویت دائم ایران، توسعه کریدور شمال-جنوب، طرح کمربند- راه و مبارزه با افراط‌گرایی و تروریسم، تلاش برای دلارزدایی و... ازجمله مهم‌ترین دستور کارهای این اجلاس خواهد بود.
سازمان همکاری شانگهای در چند زمینه فعال است که طبیعتا در وضعیت هر یک از کشورهای عضو به نوعی تأثیر‌گذار است. به‌عنوان مثال می‌توان به مواردی از این دست اشاره داشت:
1- در بخش امنیتی کشورهای عضو همکاری‌های مستمری دارند که با توجه به وضعیت منطقه و همچنین وضعیت کشورمان، ما خواهیم توانست از تجربیات و پشتیبانی امنیتی سایر کشورهای عضو، هم در ارتباط با امنیت داخلی و هم منطقه‌ای بهره‌مند شویم. تقویت ارتباطات استراتژیک، تمرکز بر اجماع و افزایش همکاری در این زمینه برای ما بسیار مهم است.
2- در شانگهای همکاری‌های سیاسی منطقه‌ای بسیار مورد توجه است. هماهنگی‌هایی ما بین کشورهای عضو در مورد نحوه برخورد با مسائل پیرامونی کشورها صورت می‌پذیرد که با توجه به موقعیت مهم کشورها و گستره جغرافیایی از شرق آسیا تا غرب آن، به‌نظر می‌رسد که همکاری‌های سیاسی، هم در مجامع بین‌المللی و منطقه‌ای و هم در بین خود اعضا می‌تواند ثمرات فراوانی برای کشورها و ازجمله ایران داشته باشد.
3- در حوزه اقتصادی که شاید مهم‌تر از سایر ابعاد باشد، با توجه به جمعیت 5/2میلیاردی اعضا به‌نظر می‌رسد که یک بازار بسیار وسیع و امکانات بالقوه و بالفعل زیادی برای ما وجود دارد که امیدوارم بتوانیم از این فرصت نهایت استفاده را ببریم. در این بازار همه‌گونه امکانات برای نیازهای خودمان و همچنین صادرات‌مان وجود دارد. شاید به تعبیری بتوان گفت بازار شانگهای، ما را از بسیاری دیگر از بازارها بی‌نیاز می‌کند و ما می‌توانیم یک اقتصاد تامین شده و پایداری برای مردم به ارمغان بیاوریم.
البته همه این موارد مشروط بر این است که بتوانیم از این فرصت استفاده کنیم. در این بازار همه آنچه می‌خواهیم وجود دارد و همه آنچه می‌توانیم صادر کنیم، خریدار دارد. این موقعیتی نادر است که پس از انقلاب برای ایران به‌وجود آمده است. علاوه بر تمام اینها، عضویت ایران در شانگهای به لحاظ فرهنگی، اجتماعی و پژوهشی، ظرفیت بسیار بالایی را به‌وجود می‌آورد که با توجه به تفاوت فرهنگی بین اعضا، ایران، هم می‌تواند عرضه‌کننده فرهنگ نیرومند خودش باشد و هم با فرهنگ هند و چین و فرهنگ اسلامی کشورهای پاکستان و آسیای میانه تبادلات زیادی داشته باشد. این فرصت بسیار مهمی برای کشور است و تمامی دستگاه‌های کشور باید این موقعیت را درک کرده و به مسئولیت‌های خود عمل کنند.