سحر قاسم‌نژاد روزنامه نگار

تورم که دو رقمی می‌شود و به توقف رشد خود رضایت نمی‌دهد، خواه ناخواه مردم به‌خصوص آنهایی که دستمزد ثابت و مشخصی دریافت می‌کنند هر روز بخشی از قدرت خرید و پس‌انداز خود را از دست می‌دهند. به این ترتیب امکان خرید کالاهای با ارزش را هم نخواهند داشت. این یعنی زندگی روزمره بدون بهبود سطح رفاه. یعنی اگر کسی خانه ندارد، رویای خانه‌دار شدن هم نبافد بهتر است. اگر خودروسوار نیست مطمئن باشد که حتی اگر ماهی 10‌درصد حقوقش را هم پس‌انداز کند - که البته نمی‌تواند - به این زودی‌ها خودروی شخصی نخواهد داشت. در همین شرایط اخیرا خبرهایی روی خط خبرگزاری‌ها قرار گرفت که نشان می‌داد سقف برخی از تسهیلات بانکی ازجمله مسکن کمی تا قسمتی افزایش یافته و این احتمال وجود دارد که بانک‌ها مبلغ بیشتری در قالب وام خودرو بپردازند. البته اگر شورای پول و اعتبار موافقت کند. با این تفاسیر فارغ از این‌که ما همه عادت کرده‌ایم که بخش بزرگی از این اخبار در حد وعده بماند و اطمینانی به تحقق آن نیست، سوال اساسی این است که اصولا افزایش چند‌ درصدی تسهیلاتی که کلا در مقابل ارزش نهایی خانه و خودرو به چشم نمی‌آید، می‌تواند دردی از خریداران یا متقاضیان احتمالی دوا کند؟ در طرف دیگر بانک‌ها همین امروز برای تسهیلاتی با مبالغ کمتر، ‌هزار اما و اگر و شرط برای متقاضیان خرد و کوچک می‌گذارند. بنابراین آیا می‌توان امیدوار بود با افزایش سقف تسهیلات علاقه‌مندی آنها به اعطای وام افزایش یابد؟ از همه مهم‌تر این‌که وقتی قرار نیست منابع جدیدی از سوی بانک مرکزی اختصاص یابد اساسا بانک‌ها خواهند توانست وام‌هایی با مبالغ بالاتر بپردازند؟ دقت به همین چند پرسش نشان می‌دهد که در خوشبینانه‌ترین حالت اگر این بار وعده‌ها محقق شود و سقف تسهیلات افزایش یابد یا بانک‌ها توان پرداخت نخواهند داشت یا میلی برای همکاری بیشتر. اگر هم دری به تخته خورد و تعداد بیشتری از مردم توانستند تسهیلات خرید مسکن، خودرو و کالا دریافت کنند با توجه به سهم مبلغ پرداخت شده از کل هزینه تمام شده، دست‌کم در میان‌مدت و بلندمدت نمی‌توان انتظار رونقی پایدار در بازار آنها داشت و احتمالا در دوباره برهمان پاشنه خواهد چرخید که امروز می‌چرخد.