| فريبرز حيدري || عكاس حيات‌وحش و فعال محيط‌زيست|
برخلاف ظاهر بزرگش، جاي كوچكي است. اين كوچكي موجب شد كه انسان تمام دنيا را براي خود بخواهد و با خودخواهي جهان را به نابودي بكشاند. بسياري از انسان‌ها، دنيا را براي خود تصور كرده و همه آن را به نابودي كشاندند. تخريب درخت‌ها، جنگل‌ها، زيستگاه‌هاي بكر گونه‌هاي مختلف گياهي و حيواني، آلوده‌ساختن رودها و درياها، همه با اين تصور انجام شد كه ما مالك تام‌الاختيار دنيا هستيم و باقي در آن جايي ندارند. يكي از اشكالات بسيار جدي در فرهنگ ما انسان‌ها، اين است كه مي‌گوييم بايد روحيه انسان‌دوستي داشته باشيم. انسان‌دوستي بسيار خوب و ارزشمند است، اما كافي نيست. آيا نبايد درختان را دوست داشت؟ آيا نبايد از هواي پاك لذت برد و قدم‌زدن در روزهاي باراني و برفي را دوست داشت؟ اگر مي‌خواهيم موجودات ديگر را دوست بداريم و در كنار همه آنها زندگي رويايي را تجربه كنيم، بايد عاشق باشيم. عاشق همه موجودات. به‌نظر من كساني كه در كارهايي چون محيط‌باني و جنگلباني فعاليت مي‌كنند، عاشق هستند و عاشقانه كار مي‌كنند.
به‌عنوان يكي از عكاسان حيات‌وحش تاكنون نتوانستم آن‌گونه كه به‌عنوان يك انسان وظيفه دارم، از محيط‌زيست محافظت كنم. ادعايي هم در اين رابطه ندارم و تنها مي‌گويم من دوستدار محيط‌زيست هستم و نه حافظ آن.
چراكه محيط‌باني و حفاظت از جنگل‌ها كار ارزشمندي است و روحيات عاشقانه مي‌خواهد. بنابراين در اين امور ابتدا بايد عاشق بود. به‌جاي اين‌كه بگوييم بايد همنوع‌دوست‌باشيم، بايد همه موجودات را دوست بداريم. به‌طور قطع خالق بي‌همتا، موجودات، گياهان و حيوانات را بي‌دليل خلق نكرده و حكمتي در آن است. پس نمي‌توانيم فقط بگوييم كه انسان‌دوستي و همنوع‌دوستي كافي است. روحيه ديگري كه نياز است در انسان‌ها تقويت شود، كار بي‌منت است. نبايد در قبال اين فعاليت‌ها توقع منفعت مالي داشته باشيم. البته اگر به‌درستي از محيط‌زيست خود محافظت كنيم، منافع مالي بسياري به جوامع بشري مي‌رسد، اما هدف نبايد منافع مادي زودگذر باشد. من اميدوارم روزي همه ما انسان‌ها، دست از خودخواهي و منفعت‌طلبي برداریم و بدانيم كه اين جهان براي همه موجوداتي است كه در آن ساكن هستند و آن نيز امانت است و بايد به نسل‌هاي آينده تقديم شود.