«جنگ جهانی سوم» به نویسندگی، کارگردانی و تهیه‌کنندگی هومن سیدی و بازی محسن تنابنده، ندا جبرائیلی، نوید نصرتی، لطف‌الله سیفی و حاتم مشمولی به‌عنوان نماینده سینمای ایران در بخش مسابقه افق‌های جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۲ داستان یک کارگر روزمزد بی‌خانمان به نام شکیب را روایت می‌کند که محل کارش به لوکیشن فیلمی درباره جنایات هیتلر در جنگ جهانی دوم تبدیل می‌شود و بعد از مرگ ناگهانی بازیگر نقش هیتلر نیز به دلیل شباهت عجیبش جایگزین او می‌شود، اما…
این فیلم که کارگردانش در توضیحش-برای جشنواره فیلم ونیز- نوشته: «هانا آرنت یک‌بار گفت در دیکتاتوری‌ها همه‌چیز تا ۱۵ دقیقه پیش از فروپاشی کامل خوب پیش می‌رود. جوامعی که توسط رژیم‌هایی چنین توتالیتر اداره می‌شوند، موثرترین خالقان آنارشیست‌ها هستند»؛ بعد از نمایش در جشنواره توانسته با استقبال قابل توجهی
مواجه شود.
از جمله منتقدانی که از «جنگ جهانی سوم» حمایت کرده‌اند، می‌توان به پائولو ریبری، نویسنده و منتقد ایتالیایی اشاره کرد که نوشته: «فیلم هومن سیدی با نقل قول از مارک تواین آغاز می‌شود که گفته «تاریخ هرگز تکرار نمی‌شود، اما اغلب هم‌قافیه می‌شود». فیلمی که با همین یک جمله به ما هشدار می‌دهد که شر چگونه همیشه در قلب انسان
مخفی است.
شکیب (با بازی تنابنده) یک آدم همه‌فن‌حریف است که یک روز، زندگی‌اش با یک نقطه عطف ناگهانی مواجه می‌شود: محل کار شکیب به صحنه تولید یک فیلم سینمایی تبدیل و شکیب هم برای بازی در نقش آدولف هیتلر انتخاب می‌شود که به معنای یک چشم‌انداز کاری طولانی‌مدت و دستمزد بیشتر است. اما زنی که با او ارتباط دارد برای فرار از یک باج‌گیری و بهره‌کشی به آنجا می‌آید و فرصت جدید شکیب را با خطر مواجه می‌کند و از این‌جاست که مسیر روایی فیلم به تصویری روشن و بی‌رحمانه از قساوت روح انسان تبدیل و البته زندگی شکیب نیز به یک جهنم واقعی تبدیل می‌شود.»
این منتقد در جایی دیگر نیز نوشته: «جنگ جهانی سوم آشکارا مفهوم ابتذال شر را به نمایش می‌گذارد که هانا آرنت، فیلسوف، به آن اشاره کرده است: معماران واقعیِ وحشتناک‌ترین اتفاقات قرن بیستم رهبرانی مانند هیتلر با یک ایدئولوژی ظالمانه یا حتی شیطانی نبودند، بلکه یک گروه عظیم، خاکستری و بی‌نام و نشان از آدم‌های کوچک بودند که از نفرت‌انگیز بودن کار درکی نداشتند و فقط به سمت خودخواهی‌های پیش‌پاافتاده گرایش داشتند؛ آنها کوته‌بینانه در جست‌وجوی منافع شخصی خود بودند.»