استاد غلامحسین امیرخانی در مورد ارسال پرونده «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوشنویسی در ایران» به یونسکو همزمان با ترکیه و ۱۶ کشور عربیِ دیگر میگوید: «حالا خط نستعلیق باید از نظر یونسکو بهعنوان یک اثر هنری ایرانی مطرح شود هرچند بین برخی کشورها مشترک است» به «ایران فرهنگی» اشاره میکند و میگوید: «در آن زمان، در قرون گذشته، نفوذ و حضور ایران فرهنگی در شرق، در شبهقاره هند به وضوح قابل مشاهده بود و نمونهاش اثر بینظیر تاجمحل بهعنوان نمونه عالی معماری ایرانی و خط نستعلیقی که در پیشانی آن عمارت بسیار زیبا قرار دارد، است یا در غرب، در ترکیه، در استانبول که خود شهر را تقریبا میتوان موزه نامید، در بناهای دولتی، در موزهها، در سقاخانهها خط نستعلیق بهعنوان شناسنامه ساختمان و مکان دیده میشود.»
او صحبتهایش را اینطور جمعبندی میکند: «این جریانی است که از هر زاویهای به آن نگاه کنید طبیعی است که باید بهعنوان شناسنامه ایران شناخته شود. ما از این بابت تعصبی نداریم ولی بالاخره هر چیزی یک شناسنامهای لازم دارد تا بتواند بهتر معرفی شود و این مطالب نیز از این جهت مطرح شده است. ضمن اینکه ما از یونسکو ممنونیم که برای این برنامه وقت گذاشته است با این هدف که شاید ملتهای دنیا از طریق هنر، نزدیکی و برادری خود را درک کنند و هنر کمک کند تا به نوعی این خشونتها و این گرفتاریها و این رفتاری که اصلا شایسته انسان نیست و متاسفانه برآمده از قدرت و ثروت و سیاست است و بر رفتار مردم دنیا غلبه کرده است خاتمه یابد. این بدبختی در کل تاریخ بوده است و امروز هم هست و هنر تنها جایی است که آشتی و محبت را به همه مردم دنیا تقدیم میکند. ما بهدنبال این گوش شنوا و چشم بینا هستیم و هنر، این قدرت و قابلیت را دارد که هر جور آدمی را در مقابل خود به فروتنی و تواضع و ستایش وادار کند.»