یحیی تدین کارتونیست
نشریه معتیر «نیویورکر»1، از آغاز انتشار اولین شماره خود در‌سال 1925 تا به امروز، آثارهنرمندان کارتونیست را به‌عنوان یک ابزار قدرتمند برای نقد وضع موجود مورد استفاده قرار داده و در هر شماره با معرفی چندین اثر، باعث جلب توجه و استقبال فراوان مخاطبان خود شده است. این موضوع از آن جهت دارای اهمیت است که نشریه «نیویورکر» اساسا یک مجله روشنفکرانه بوده و مطالب آن در عرصه فرهنگ، ادبیات و سیاست، دارای اعتبار جهانی است. «نیویورکر» اگرچه نشریه‌ای تخصصی در حوزه کارتون یا کاریکاتور نمی‌باشد، لیکن نزدیک به یک قرن است که بدون وقفه، هر هفته آثار هنرمندان بزرگ این رشته را در کنار سایر مطالب به چاپ می‌رساند که در نوع خود بی‌نظیر است، فعالیتی که همچنان ادامه دارد. آثار این هنرمندان، شرایط و سبک زندگی و اتفاقات روزمره جامعه آمریکایی را با زبانی طنزآمیز و لطیف برای مخاطبانش شرح می‌دهد. از ویژگی‌های کارتون‌های «نیویورکر» ارزش هنری این آثار است که همگی با وسواس فراوان و دور از هرگونه ابتذال به‌صورت بسیار فشرده و موجز و با رویکرد به مسائل روز جهانی به تصویر کشیده شده که غالبا همراه با متن یا «شرح» ماجراست.
با این مقدمه، در شماره‌های پیش رو تلاش خواهد شد تا حدامکان آثار شاخص هنرمندان نیویورکری به علاقمندان این رشته معرفی شود. مجموعه‌ای از کارتونیست‌های آغازین همچون «پیتر آرنو»، «چارلز آدامز» تا هنرمندان متأخرتری چون «آلکس گریگوری»، «ماتیو دفی» و بقیه ...
یادآوری می‌شود نقش مدیران هنری «نیویورکر» جهت انتخاب این آثار بسیار بااهمیت است. در این نوبت، اولین کارتون مجله «نیویورکر» که در سال 1925 توسط «پیتر آرنو»2 ترسیم شده است را مشاهده می‌فرمایید.
پی‌نوشت:
1- NEW YORKER/ 2- Peter Arno