امیر خامنه عکاس خبری

تجربه نشان داده عدم نظارت و اجرای دقیق یک قانون، حتی در کوچک‌ترین موارد موجب قانون شکنی حتی از سوی قانونمند‌ترین آدم‌ها شده است. یک مثال: در تونل صدر با سرعت قانونی (۶۰ کیلومتر) در حال حرکت هستی و آن آقای سرمایه‌دار با اتومبیل شِبه تانکش از پشت سر با نور بالای کور کننده با تو سپر به سپر کرده. خواهی نخواهی مجبوری اولین نقض قانون را برای نجات خود انجام داده و از خط ممتد عبور کنی. بعد از انجام این کار اتومبیل مورد نظر با ۱۰۰ کیلومتر سرعت از کنارت می‌گذرد و تو تنها به این امید داری که قانون این آدم را مجازات کند، اما وقتی می‌بینی با عبور از کنار دستگاه کنترل سرعت فلاش دستگاه عمل نمی‌کند درست مثل این می‌ماند که طرف به تو هم دهن کجی کرده باشد. نتیجه مشخص است چون احتمالاً بعد از دیدن این صحنه عصبی می‌شوی و کمی بیشتر به پدال گاز را فشار می‌آوری و سرعتت می‌رود بالای 60 کیلومتر و این می‌شود دومین قانون شکنی تو. در واقع طرح نظارت با دوربین‌ها ایده خوبی به نظر می‌رسد اما متاسفانه اکثر این دوربین‌ها به دلیل مشکلاتی از سرویس خارج‌اند و هستند راننده‌های محترمی که به دلیل گذر هر روزه از بعضی مسیر‌ها از خرابی این دوربین‌ها مطلع بوده و به آن‌ها بی‌اعتنایی می‌کنند. مثالی دیگر: بار‌ها در ترافیک‌های جاده‌ای شاهد عبور خودرو‌ها از لاین‌های خاکی کنار جاده‌ای بوده‌ایم که در موارد نادری توسط پلیس فقط به جاده آسفالتی برگردانده می‌شوند. طرح سوال: این وسط حق خانواده‌هایی که مجبور به تحمل و تنفس گرد و خاک ایجاد شده و سنگ‌ ریزه‌هایی که به دلیل قانون‌مندی به سمتشان پرتاب شده چه می‌شود؟ مثالی دیگرتر: مدتی است که شاهد جولان انواع و اقسام اتومبیل‌های وارداتی با شیشه‌های دودی و چراغ‌های پر قدرت و کور کننده در سطح شهرها هستیم. به نظر می‌رسد شکل و شمایل ظاهری این اتومبیل‌ها از نظر قانونی مشکلی ندارند اما از طرف دیگر می‌بینیم با خودروهای داخلی که همین آپشن‌ها روی آن‌ها نصب شده برخورد قانونی می‌شود! طرح سوالی دیگر: آیا مصرف کننده داخلی حق دارد به این فکر بیفتد که ای کاش انقدر پول داشت تا خودرویی وارداتی تهیه کرده و از عواقب برخوردهای قانونی بعدی نهراسد؟!