هافبک‌های ایران در سیستم 1-4-1-4 کی‌روش، هم در کار دفاعی و هم کار هجومی موفق بودند. جواد نکونام به‌عنوان تنها ‌هافبک دفاعی ایران چسبیده به مدافعان بازی می‌کرد، دژاگه و حاج‌صفی بال‌های ایران در سمت راست و چپ بودند و تیموریان و شجاعی نیز در عمق نفوذ می‌کردند. تصور بر این است که با این سیستم، اصلا دفاعی بازی نکردیم و در خیلی از مواقع ‌هافبک‌های ایران بازیسازی را به شکلی بسیار خوب انجام دادند. حتی در یک صحنه روی پاس شجاعی، دژاگه می‌توانست گلی را برخلاف 2 گلی که روی ضربه ایستگاهی زدیم، در جریان بازی به ثمر برساند. شاید اگر مهاجمان ما عجله نمی‌کردند می‌توانستیم روی خلاقیت‌ هافبک‌هایمان به گل‌های بیشتری برسیم. در هر صورت همان 2 گلی هم که به ثمر رسید، روی ضربات‌ هافبک‌های تیم بود. از طرفی دژاگه نیز در این دیدار لب خط هر کاری خواست، کرد و به نظرم بهترین بازیکن زمین بود.