شهروند| وقتی تیم‌ملی کشورمان در حال اعزام به جام‌ملت‌های آسیا در سال 2007 بود، یک ابهام در ذهن علاقه‌مندان به فوتبال موج می‌زد؛ در اولین تجربه بیش از یک‌دهه اخیر بدون علی دایی تا کجا پیش می‌رویم؟
جواب در تفکرات امیر قلعه‌نوعی بود. اندونزی، مالزی، ویتنام و تایلند، گسترده‌ترین میزبانی مشترک تاریخ فوتبال را تدارک دیده بودند و بازی‌های هر گروه در یک کشور انجام می‌شد.
مالزی، برای کشورمان میزبان خوبی بود چون در بازی اول با وجود گل به خودی رحمان رضایی به یاد برتری در نیمه‌نهایی بازی‌های آسیایی سال 1998، 2بریک از سد ازبکستان چغر گذشتیم. تساوی 2 - 2 مقابل چین غیر از ادامه تابوی کسب تمام امتیازات مرحله گروهی جام‌ملت‌های آسیا، ضرر دیگری نداشت. پیروزی با پنالتی نکونام و گل تیموریان مقابل مالزی، باعث شد به‌عنوان تیم اول گروه سوم به مصاف کره‌جنوبی برویم.
برخلاف 2دوره قبلی به خاطر نزدیکی قدرت‌ها، بازی پرگل نبود و پس از یک تساوی بدون گل در 120دقیقه، سرنوشت به ضربات پنالتی کشیده شد. وقتی مهدوی‌کیا پنالتی خراب کرد، ایران در بهت فرو رفت. او بعد از دایی، بزرگترین قربانی تیم‌ملی بعد از انقلاب در ضربات پنالتی نام گرفت. حریف، پنالتی سوم خود را از دست داد اما تساوی، بیش از چند دقیقه دوام نداشت و رسول خطیبی، درست مانند همبازی سابقش در هامبورگ، امیدهای ایران را به باد داد.
با گل شدن ضربه کیم جونگ وو، درست مانند ایتالیا برای دومین‌بار متوالی با شکست در ضربات پنالتی از رسیدن به مراحل بالاتر یک تورنمنت خاص باز ماندیم. کره‌جنوبی به نیمه‌نهایی رفت اما همان نفرین‌های مشهور بازنده بازی تکراری یک‌چهارم نهایی جام‌ملت‌های‌آسیا بین ایران و کره‌جنوبی، باعث شد برنده بازی در نیمه‌نهایی کم بیاورد و این‌بار در ضربات پنالتی به عراق ببازد. با این شکست، عمر کوتاه امیر قلعه‌نوعی روی نیمکت تیم‌ملی به پایان رسید.
عراق هم در یک جام کاملا سیاسی به جبران شکست یک بر صفر در بازی دوم مرحله گروهی خود در جام‌ملت‌های سال 1996 با نتیجه مشابه عربستان را شکست داد و باعث شد این تیم در ششمین حضور در 7 فینال اخیر جام‌ملت‌های آسیا از تبدیل شدن به پرافتخارترین تیم آسیا باز بماند. عده زیادی اعتقاد داشتند بزرگترین افتخار تاریخ عراق آن هم در اوج جنگ و ویرانی، نتیجه بازی‌های سیاسی به قصد جلب توجه جهانیان به این کشور بود.