شهروند| خیلی‌ها تصور می‌کردند ایران تنها به خاطر بهره ‌بردن از امتیاز میزبانی توانسته قهرمان جام ملت‌های آسیا در ‌سال 1968 شود اما وقتی موفقیت ما، ‌سال 1972 و این بار در شرق آسیا تکرار شد، قاره‌کهن متوجه یکی دیگر از اشتباهات پرتعداد خود در قضاوت درمورد ایران شد! غیر از ایران به‌عنوان قهرمان دوره قبل و تایلند میزبان، جمهوری خمر (کامبوج فعلی)، کویت، کره‌جنوبی و عراق با برتری در مرحله مقدماتی جواز حضور در پنجمین دوره جام ملت‌های آسیا را به‌دست آوردند. در اولین دوره‌ای که رقابت‌ها در 2 گروه و با مراحل نیمه‌نهایی و نهایی انجام شد، کشورمان با برتری 3 بر صفر بر عراق در اولین بازی گروه اول، کار خود را شروع کرد.  تساوی یک- یک تایلند و عراق، سرنوشت تیم اول گروه را به نبرد ایران و تایلند موکول کرد. درحالی‌که تایلندی‌ها با گل‌های دقیقه 69 و 70 ما را غافلگیر کرده بودند، ناگهان به خود آمدیم و در یکی از بزرگترین بازگشت‌های تاریخ ملی به لطف هت تریک مرحوم جباری در 10 دقیقه پایانی (یکی از سریع‌ترین هت‌تریک‌های تاریخ رقابت‌های قاره‌ای دنیا) 3 بر 2 رقیب چغر را از سر راه برداشتیم. لی‌لی‌پوت‌ها از همان زمان راه گرفتن یقه ایران را آموختند. به‌عنوان تیم اول راهی جدال نیمه‌نهایی با جمهوری خمر شدیم و تنها جدال تاریخمان با این قوم خونریز را با گل‌های ایرانپاک و قلیچ‌خانی 2 بر یک به سود خود خاتمه دادیم.  در فینال، پنجمین رویارویی خودمان با کره‌جنوبی را تجربه کردیم. به بیش از 90 دقیقه برای اثبات برتری غول آسیا نیاز بود و سرانجام وقتی حسین کلانی در دقیقه 108، دروازه کره‌جنوبی را گشود، بساط جشن ملی در ایران به پا شد. برای دومین‌بار متوالی بر بام ایستادیم. به‌عنوان اولین قهرمان غرب آسیا در میزبانی شرقی‌ها رفتیم تا 4‌سال بعد دستاورد بی‌نظیر 3 قهرمانی متوالی را رقم بزنیم و رکوردی در زمینه بازی‌های بدون شکست در جام ملت‌های آسیا به نام خود ثبت کنیم. جالب این‌که با گذشت 39‌سال از آن دوران هنوز هیچ تیمی به این دستاوردها نرسیده است؛ دستاوردی که بی‌گمان نتیجه عرق ریختن تیم طلایی ما در بانکوک 72 بود. ستارگانی مانند جباری، کلانی، قلیچ‌خانی و ایرانپاک راه را برای درخشش بازیکنان درخشان تیم جوانان ایران (قهرمان مطلق آن سال‌های آسیا) باز کردند تا افسانه ایران پابرجا بماند. در این شرایط رقبا تنها آرزوی نزدیک شدن به ما را داشتند و وقتی 4‌سال بعد میزبانی از لبنان به ایران منتقل شدند، می‌شد دست‌های بالا رفته به نشانه تسلیم را دید.