خواجه تا شب بر دکانی چار میخ زانک سروی در دلش کردست بیخ

تاجری دریا و خشکی می‌رود آن بمهر خانه‌شینی می‌دود

هر که را با مرده سودایی بود بر امید زنده‌سیمایی بود