کامبیز نوروزی حقوقدان
در گفت‌وگوی اختصاصی معاون مطبوعات وزارت ارشاد با خبرنگار شهروند، خبر از توقف طرح «پیش‌نویس سازمان نظام رسانه‌ای» داده شده است. حسین انتظامی در این گفت‌وگوی کوتاه اظهار داشته است: «انتقادات زیاد اهل رسانه باعث متوقف شدن این قانون شده است «... برای بررسی این قانون [پیشنهادی] چند جلسه برگزار کردیم و مجموعه دوستان ما معتقد بودند که آن را متوقف کنیم... درباره این قانون ما با دو رویکرد مواجه بودیم: یکی این بود که این قانون با اصلاحاتی قابل اجراست و عده‌ای هم می‌گفتند اساساً این قانون [پیشنهادی] اصلاح‌پذیر نیست... دیدیم که مجموعاً نظر گروه دوم که معتقد به متوقف شدن تدوین این قانون بودن می‌چربد... و آن را متوقف کردیم.»
به‌عنوان یکی از کسانی که متن پیشنهادی معاونت مطبوعاتی در مورد تشکیل سازمان نظام رسانه‌ای کشور را با گفت‌وگو و یادداشت و مقاله به رشته نقد در آوردم و همراه با منتقدین متعدد و فراوان این متن، معایب و نواقص بنیادین این طرح را عیان کردیم، اخلاقاً باید از این تصمیم معاونت مطبوعاتی استقبال کنم و آن را به فال نیک بگیرم. بعد از انتشار این متن، گفت‌وگوهای کارشناسی فراوانی در جامعه روزنامه‌نگاری کشور و متخصصان ارتباطات و حقوق رسانه شکل گرفت و نظر غالب، بر رد آن بود. محور اصلی و هسته کانونی انتقادات آن بود که این متن کاملاً و عمیقاً نافی استقلال حرفه‌ای روزنامه‌نگاری کشور است. تصمیم بجا و درست معاونت مطبوعاتی، در همسویی با جامعه روزنامه‌نگاری، خطر مهلک ناشی از این پیش‌نویس را مرتفع می‌کند. به تجربه دیده‌ام که در میان مدیران ارشد سازمان‌های اداری، عدول از یک تصمیم یا نظر اداری بسیار نادر و کمیاب است، امّا در این ماجرا حسین انتظامی با ملاحظه انتقادات کارشناسی گسترده نسبت به «پیش‌نویس لایحه سازمان نظام رسانه‌ای»، با نظر جدید خود، مرتکب یکی از این استثناها شده و باید آن را قدر دانست، همچنانکه قدر انتقادات دانسته شد. آنچه در مجموعه مباحثه‌ها و گاه مجادله‌های راجع به آن پیش‌نویس، از روز اول تا روز آخر، گذشت، تجربه‌ای تواند بود که نشان می‌دهد اولاً مشارکت فعال روزنامه‌نگاران در مسائل صنفی حتماً بی‌اثر نخواهد بود. ثانیاً رفتار تعاملی سازمان‌های ذی‌ربط دولتی و روزنامه‌نگاران طی گفت‌وگوهای انتقادی مستقیم و غیرمستقیم، شیوه‌ای است که باید همواره معمول و جاری باشد. ثالثاً توجه به انتقادات و تغییر نظر یا تصمیم به دلیل این انتقادات نه فقط از شأن مدیر دولتی نمی‌کاهد، بلکه بر قدر او هم می‌افزاید. اما مسائل و گاه مصائبی که بر کار روزنامه‌نگاری ایران بار شده است، به همین جا پایان نمی‌گیرد. امید آن دارم که در رفع این مشکلات دامنگیر، این تعامل انتقادی در جهت توسعه و تثبیت آزادی، امنیت و استقلال مطبوعات و روزنامه‌نگاری کشور ادامه یابد.