سعید اصغرزاده روزنامه‌نگار
نشانی را خاوری داد. او در آسمان ظلمانی گنده‌دزدها درخشیدن گرفت و خیلی‌های دیگر که در تنور اختلاس و ناخنک‌زدن به بیت‌المال دستی داشتند کوچیدند و رفتند و مقیم شدند و اولی اگر خاوری بود، آخری مرجان شیخ‌الاسلامی آل‌آقا نبوده و حالا کانادا شده جزیره ثبات و آرامش و اقلیت‌نشین افراد جیب مردم و دولت خالی‌کن ریاکار !
اما آیا فقط علت کشف این اقامتگاه در این است که ما با آن کشور به لطف یکی از دولت‌های فخیمه قبلی ارتباطی نداریم و حالا کو تا مرتبط شویم! یعنی کار دنیا این‌قدر روی حساب و کتاب است که اگر در یک‌جا سفارت نداشته باشی و جواب سلامشان را نداده باشی، نمی‌گذارند که از حق خودت دفاع کنی؟ خوب است که دلایل این انتخاب مقصد نهایی اختلاسگران را با هم مرور کنیم.
1- واضح و مبرهن است که ویزای سرمایه‌گذاری در کشورهای مهاجرپذیر یکی از بهترین راه‌های اخذ اقامت است. در این میان سرمایه‌گذاری در کانادا از بهترین، ارزان‌ترین و سریع‌ترین انواع مهاجرت است. کانادا یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان و جزو ۱۰ کشور برتر تولیدکننده جهان است. این کشور جمعیتی حدود ۴۰ میلیون نفر دارد اما به لحاظ وسعت دومین کشور بزرگ جهان است. معادن و منابع زیرزمینی گسترده در کنار تکنولوژی برتر موجب می‌شود که آنها دنبال سرمایه‌گذار باشند و برای فراریان هم همین مسیر می‌تواند آن‌چه دزدیده‌اند را چند برابر کند. شما با کمی بیش از ۲۰۰ هزار دلار می‌توانید درهای کانادا را به روی خود باز کنید و در یک لابیگری کوتاه‌مدت ظرف مدت چند ماه اقامت بگیرید. حالا هر چه بیشتر پول دزدیده باشید و انبانتان پرتر باشد در این مسیر سریع‌تر و زودتر به جوابتان می‌رساند.
2- سال‌های سال است که پیگیری مجرمان به جغرافیا محدود نمی‌شود. پلیس اینترپل بخشی از برنامه‌ای است که تلاش می‌کند مجرمان را در هر نقطه‌ای که هستند، بازداشت کنند اما این مورد هم برای ما چندان کارساز نیست و چنین فرآیندی به لابی‌ها و روابط سیاسی هم نیاز دارد. حال آن‌که ما با کانادا اساسا روابط دیپلماتیک نداریم؛ روابطمان را لولو برد.
3- پیوستن به کنوانسیون پالرمو که تا حدودی امکان مشارکت ایران در پیگیری‌های مبارزه با جرایم در سطح جهانی را فراهم می‌کند هم فعلاتکلیف مشخصی ندارد. یک عده که مجرمان را فراری می‌دهند، یک عده که کاسب تحریمند، یک عده هم که خیالبافی می‌کنند، یک عده هم که دلواپسند و.... همه اینها دست به دست هم می‌دهند تا این دولتی که میراث‌دار اختلاس‌های آن دولت است، نتواند کاری را پیش ببرد و راه برای فرار و پناهگیری و پنهان‌شدن پولشویان همچنان باز است.