محمدتقی بهار معروف به ملک‌الشعرا که امروز درست 132‌ سال از تولد او می‌گذرد، 18 آذر 1265 خورشیدی در مشهد به دنیا آمد. او نخستین شعر خود را در هفت‌سالگی سرود اما به دلیل اوضاع سیاسی آن زمان که مصادف با ترور ناصرالدین‌شاه و بر تخت نشستن مظفرالدین‌شاه بود، پدر بهار یعنی میرزا محمدکاظم صبوری که ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی بود، به این نتیجه رسید که شعر و شاعری در ایران جدید دیگر محلی از اعراب ندارد و بهتر آن است که فرزندش راهی دگر برای خود برگزیند. او پسر را از شعر گفتن بازداشته و به کار تجارت واداشت اما مرگ پدر آن هنگام که محمدتقی هجده ساله بود، راه را برای پرداختن به دغدغه اصلی یعنی «شعر» گشود. مهمترین اثر منظوم بهار دیوان اشعار او است که به نوعی کارنامه عمر او نیز است و تأسف آن‌که این دیوان در زمان حیات شاعر به چاپ نرسید. برخی متخصصان فن را عقیده بر این است که بعد از عبدالرحمان جامی، عرصه شعر ایران در انسجام کلام و روانی طبع و جامعیت، شاعری همپایه بهار به خود ندیده است.