فریده غیرت حقوقدان
هر تفاهمنامه‌ای که بین دولت و سازمان‌های بین‌المللی بسته می‌شود اصولا دارای جنبه‌های مثبتی است که نباید جلوی آن گرفته شود. چراکه دولت با اختیاراتی که دارد اصولا کاری را انجام نمی‌دهد که به ضرر ملت باشد یا بخواهد مشکلی را متوجه کشور کند. آنچه که از این تفاهمنامه به دست می‌آید درنهایت به توسعه ارتباطات منجر می‌شود که می‌تواند برای کشور و مردم مفید باشد. در مورد ایراداتی که مجلس نسبت به این تفاهمنامه وارد کرده است هم باید بگویم، همقدم بودن با خارجی‌ها هیچ ایرادی را نمی‌تواند متوجه کشور کند. وقتی بحث حقوق بشر مطرح می‌شود، چه نیازی است که ما از سکولار بودن این جوامع سخنی به میان آوریم؟ حقوق بشر اتفاقا مساله‌ای است که مورد توجه اسلام هم بوده و دلیلی ندارد ما یک جزء را فدای کل کنیم و با بهانه سکولار بودن این جوامع، مانع از گسترش حقوق بشر در دنیا شویم. انعقاد چنین قراردادهایی وقتی که می‌تواند جامعه را به سمت پیشرفت بکشاند باید مورد توجه واقع شود. دومین مسأله اینجاست که اظهارنظر نمایندگان در مورد این موضوع و درواقع در مورد تفاهمنامه‌هایی که در حیطه اختیارات دولت است، محلی از اعراب ندارد. برخی طرح‌ها در دولت هستند که نیاز به تصویب نمایندگان مجلس دارند اما این عمل و درواقع انعقاد تفاهمنامه نیازی به تصویب مجلس ندارد در نتیجه نظر نمایندگان مجلس به اندازه نظر کارشناسان یا افراد عادی محترم است. در مورد مسأله دیگری هم که مطرح شده و از آمدن مستشار خارجی نام برده شده است باید گفت از کلمه مستشار می‌توان دو برداشت داشت. یک برداشت کاملا سیاسی است که معمولا در حوزه سیاست و نفت مطرح می‌شود و یک فرد خارجی به کشور می‌آید تا در این زمینه‌ها همکاری یا اظهارنظر کند. ورود مستشار در این حوزه‌ها معمولا برای کشور خطرناک و ممکن است به خیانت یا آشوب در کشور منجر شود. بنابراین توصیه می‌شود تا در این حوزه‌های خاص از نمایندگان خارجی استفاده نشود. اما معنای دیگر مستشار (که البته نمی‌توان باز به این موضوع آن را ربط داد چرا که در این تفاهمنامه بیشتر نمایندگان صندوق توسعه سازمان‌ملل حضور دارند،) بحث گفت‌وگوی تمدن‌ها و تبادل اطلاعات مطرح می‌شود که هیچ ایرادی ندارد و این بحث از آن دست اتفاقاتی است که برای جامعه مفید خواهد بود. این‌که ایران با سازمان‌های بین‌المللی تفاهمنامه‌ای منعقد می‌کند به این معنا نیست که بخواهد نظرات آنها را مستقیما در کشور دخالت دهد بلکه بیشتر به این معناست که کشور ما می‌خواهد از تجربیات آنها استفاده کند و بتواند کارهای ارزنده‌تری در کشور اجرا کند. بنابراین با تمام این گفته‌ها بهتر است اجازه دهیم دولت از حیطه اختیاراتش استفاده کند و با این تعامل‌های بین‌المللی راه پیشرفت را در کشورمان بیشتر باز کند.