شهلا کاظمی‌پور جامعه‌شناس
صندوق توسعه سازمان ملل متحد همواره طرح‌هایی را در حمایت از زنان سرپرست خانوار اجرا می‌کند. طرح‌هایی که مربوط به همه کشورها می‌شود و قرار است راهی برای پیشرفت جوامع در دنیا باشد. سیاست صندوق معمولا مبارزه با فقر است و به این دلیل که زنان سرپرست خانوار معمولا جزو قشر فقیر جامعه به حساب می‌آیند تلاش‌های زیادی را در این راستا انجام می‌دهد. در جامعه ما، زنان سرپرست خانوار معمولا زیر خط فقر هستند. شاید بد نباشد که بدانید، از یک‌میلیون و 500هزار نفری که تحت‌پوشش کمیته امداد امام خمینی(س) هستند، یک‌میلیون و صد‌هزار نفر آنها زنان سرپرست خانوار هستند که به همین دلیل هم دولت‌ها نگاه ویژه‌ای به این مقوله دارند. معاونت امور زنان هم وظیفه خودش می‌داند تا در این زمینه ورود و به صورت جدی چنین بحث‌هایی را دنبال کند. باید به این موضوع توجه کرد که امضای چنین تفاهمنامه‌ای با یک نهاد بین‌المللی می‌تواند ایده‌های تازه‌ای برای حمایت از این قشر به ما بدهد و باعث پیشرفت جامعه شود. ما باید قبول کنیم زنان سرپرست خانوار نیازمند توجه جدی در جامعه هستند و نباید به راحتی از کنار آن گذشت. اما در مورد حواشی این تفاهمنامه و حرف‌هایی که از سوی برخی از نمایندگان مجلس مطرح شده باید گفت، دلایلی که برای اعتراض وجود دارد غیرمنطقی هستند. این اعتراض‌ها مبنای درستی ندارد چرا که باید به این نکته بسیار مهم توجه کرد که کارهای صندوق توسعه سازمان‌ملل تنها مختص ایران نیست و این فعالیت‌ها در تمام کشورهای درحال توسعه انجام می‌گیرد.
ضمن این‌که در همین ایران هم برای اولین‌بار نیست که چنین تفاهمنامه‌هایی منعقد می‌شود. سال 69 هم تفاهمنامه‌ای بین این سازمان، نهضت سوادآموزی و دانشگاه تهران بسته شد که به‌موجب آن برای ارتقای سطح دانش و ایجاد کتابخانه در کشور اقداماتی صورت گرفت. در آن زمان هرگز مسأله آمدن یک مستشار خارجی که امروزه نمایندگان مطرح می‌کنند، مطرح نبوده و هیچگاه اشاره نمی‌شد که سازمان‌های بین‌المللی با مبنای سکولار قرار است در ایران حضور داشته باشند. هم در گذشته و هم امروز مسأله اصلی ورود متخصصان و استفاده از تجربیات آنها مطرح بوده نه این‌که سکولار بودن سازمان‌های بین‌المللی بتواند آسیبی به جامعه وارد کند. قرار است موسساتی که در داخل فعالیت می‌کنند از تجربیات سازمان‌های بین‌المللی بهره‌مند شوند و بعد بتوانند آن را در جامعه خود به کار ببرند پس نباید با بدبینی و ایراداتی که مبنا ندارند مانع انجام چنین حرکت‌هایی شویم. در چنین بحث‌هایی هرگز فردیت مطرح نیست و بحث‌های گروهی و صلاح گروهی باید مورد توجه قرار گیرد و عینک بدبینی باید برداشته شود.