| حسن الهی‌فر | روانشناس|
اختلال ناخن جویدن یک اختلال عادی نوروتیک است. مطالعات نشان می‌دهد، کودکانی که ناخن می‌جوند در مقایسه با کودکانی که به این رفتار مبتلا نیستند در کار مدرسه ناموفق‌تر خواهند بود. معمولا این اختلال از یک‌سالگی آغاز می‌شود و بین کودکان و نوجوانان شایع است، درحالی‌که در دختران کمتر از پسران است. ناخن جویدن در همه گروه‌های سنی وجود دارد و با افزایش سن معمولا از شدت و میزان آن کاسته می‌شود. هنگام ناراحتی و نگرانی تشدید می‌شود و با دیگر مشکلات نظیر شب‌ادراری و پرخوری همراه است. ناخن جویدن با انگشت‌مکیدن فرق دارد، این اختلال وسیله‌ای برای کاهش فشار درونی است و در بزرگسالی هم وجود دارد و با اضطراب و تنش همراه است، درحالی‌که مکیدن انگشت تقریبا یک عادت دوره کودکی بوده و با لذت و آرامش توأم است. بروز علایم در پسران بیشتر از دختران است. شکست در امور تحصیلی، انقباض غیرعادی آرواره‌ها، تیک، اختلال خواب، نگرانی، ترس، شک و تردید نسبت به شایستگی‌ها و عملکردهای خویش، اضطراب، انجام دادن کارهای قالبی و کلیشه‌ای، عصبانیت و هیجان‌پذیری بسیار، دلواپسی، تحرک زیاد، حساسیت زیاد نسبت به انتقاد، بی‌اشتهایی و پنهان کردن ناخن‌ها از دیگران ازجمله این علایم محسوب می‌شود. ستایش و تقویت و تشویق رفتارهای مناسب کودک، افزایش اعتماد به نفس کودک، بر قراری رابطه دوستانه، تحت‌فشار قرار دادن کودک، افزودن بر آگاهی فرد درمورد مضرات ناخن جویدن، مشغول نگه داشتن کودک به نقاشی یا نوشتن و بازی کردن و تغییر وضع محیطی از راهکارهای مفید والدین در مواجهه با این رفتار کودکشان به‌شمار می‌روند. صحبت از وقایع خوشایند و شادی‌آور در حضور کودک و همچنین برطرف کردن علل ناامنی در کودک در رفع این حالت موثر است. متاسفانه نگرش‌های منفی‌گونه و تردیدآمیز والدین و شیوه‌های برخورد آنان با ناخن جویدن کودکان غالبا آسیب‌زاست و موجب تداوم بیشتر آن می‌شود، این درحالی است که در درمان افراد مبتلا به ناخن جویدن، اساس کاهش اضطراب است. در این راستا تصحیح رابطه والدین با کودک بسیار لازم و ضروری است.
می‌توان به درمان‌جو آموزش داد که مزایای ترک ناخن جویدن را نوشته و آن را هنگام خواب در حالت آرامش مرور کند، همچنین استفاده از روش‌های آرام‌سازی به‌طور مداوم به کاهش سطح اضطراب کودک کمک کرده و درنهایت مشکل ناخن جویدن رفع می‌شود.