به یاد ندارم دقیقا چند دربی را تماشا کرده‌ام، تعدادش از دستم در رفته است اما آنچه در ذهن دارم خاطرات ریز و درشتی است که از روزهای دور و نزدیک برجای مانده است و می‌دانم یکشنبه نبرد شماره هفتاد و نهم دو تیم سپری خواهد شد.
نگاه ما به دربی، هنوز هم که هنوز است نگاه محافظه‌کارانه است. در اسپانیا، بارسا و رئال چند بار به مصاف هم می‌روند اما در ایران، تا همین چند‌سال پیش جام حذفی را طوری برنامه‌ریزی می‌کردیم که استقلال و پرسپولیس فقط در فینال به هم بخورند. به نظر شما این سیاست درست بود؟ من که می‌گویم خیر چون همین یک نگاه سطحی باعث تزریق حاشیه و استرس به این بازی می‌شد. پس همه ما قبول داریم که دربی یک مسابقه خاص است. در چنین شرایطی از آقایان می‌خواهم جمله کلیشه‌ای این بازی هم مثل بقیه مسابقات 3 امتیاز دارد را برای این مسابقه دیگر بیان نکنند. این یک دروغ بزرگ است، این مسابقه 3 امتیاز ندارد و خیلی امتیازات بیشتری دارد. برنده، استادیوم را در بازی‌های بعدی مال خود می‌کند و تا هفته‌ها با گام‌های محکم‌تری به مسابقات پای می‌گذارد.
حال چه باید کرد؟ تقاضای من از مربیان و بازیکنان دو تیم این است که از پیله احتیاط بیرون بیایند تا این بازی دیدنی شود و دیدن داشته باشد. در سال‌های اخیر محافظه‌کاری دوباره حاکم شده و آنهایی که شکست خوردند، تماشاگران بودند. 4 بازی قبلی دو تیم با تساوی بدون گل به پایان رسیده و این مسأله نوید یک بازی خوب و لذت‌بخش را نمی‌دهد. ذات فوتبال انتقال هیجان و لذت به مردم است و ما لذت دربی را در 4 بازی قبلی خفه کرده‌ایم. پس دو تیم هم باید به فلسفه فوتبال و مردم احترام بگذارند. برای من که از این فوتبال خسته شده‌ام، اهمیتی ندارد اما برای مردم خیلی مهم است. برای مردمی که از این بازی خسته شده‌اند و تماشاگرگریزی ایجاد شده است.
کلام آخر، استقلال و پرسپولیس سابقه ذهنی ما را حذف کنند، در عمل ثابت کنند هدفشان خشنودی مردم است. آرزوی همه ما این است که نقش‌آفرینان این مسابقه شجاع شجاع شجاع باشند.