|  عبدالله امیری  |   روانشناس‌بالینی|

مبتلایان به اختلالات شخصیت معمولا به اختلال و ویژگی‌های شخصیتی خود واقف نیستند. اختلال شخصیت‌نمایشی نوعی اختلال شخصیت است که ویژگی مبتلایان به آن داشتن هیجانات اغراق‌آمیز و سطحی است. مبتلایان معمولا نسبت به اطرافیان خود اغراق می‌کنند و ویژگی‌های ظاهری و رفتاری آنها را برجسته‌تر نشان می‌دهند. مردانی که به اختلال شخصیت‌نمایشی مبتلا هستند از زیورآلاتی مانند دستبند و زنجیر استفاده می‌کنند. مبتلایان به اختلال شخصیت‌نمایشی هیجانات سطحی دارند و ممکن است در یک لحظه گرم به نظر رسیده و با کوچکترین تغییر وضعیتی هیجان آنها محو شود. آنها معمولا در بیان احساسات خود اغراق می‌کنند و هیجانات خود را غم‌انگیز یا عاشقانه نشان می‌دهند، حتی ممکن است در مراجعه به متخصصان حوزه بهداشت‌روان، جلسه اول را معجزه بدانند اما در جلسات بعدی این نگرش را نداشته باشند. هیجانات مبتلایان به اختلال شخصیت‌نمایشی بیشتر تظاهرات بیرونی دارد مثلا اگر غصه‌دار باشند همه متوجه آن می‌شوند.
تلقین‌پذیری و ساده‌لوحی ویژگی دیگر مبتلایان به اختلال شخصیت‌نمایشی است، آنها زود تحت‌تأثیر دیگران قرار می‌گیرند، معمولا این افراد مشتریان پر و پا قرص رمالان و فالگیران هستند. مبتلایان به اختلال شخصیت نمایشی براساس حس خود قضاوت می‌کنند و برداشت کل‌نگرانه از موقعیت‌ها دارند مثلا چنانچه تحت‌تأثیر یک موقعیت حس خوبی به آنها دست دهد آن موقعیت را خوشایند جلوه می‌دهند. مبتلایان به اختلال شخصیت نمایشی به شدت دنبال جلب توجه هستند و زمانی که احساس می‌کنند این توجه کافی نیست دچار هیجانات منفی مانند خشم و اضطراب می‌شوند. یکی دیگر از ویژگی‌های مبتلایان اغواگری است، مبتلایان معمولا به لحاظ ظاهری و رفتاری درصدد جلب توجه جنس مخالفند، درحالی‌که معمولا از نظر مزاجی نیز سرد هستند. معمولا مبتلایان با شکایت مبنی‌بر این‌که اطرافیانشان آنها را دوست ندارند به درمانگاه‌های روانشناختی مراجعه می‌کنند، عصبانیت ناشی از این تفکر که دیگران به فرد مبتلا اهمیت نمی‌دهند موجب ایجاد خشم و اضطراب در آنها می‌شود.