حسین جمشیدی-شهروند| کسب عنوان بهترین پارالمپین سال 2017، برگ جدیدی به کارنامه پرافتخار وزنه‌‌بردار معلول ایرانی اضافه کرد. سیامند رحمان که در پارالمپیک 2016 توانست رکورد تاریخی 310 کیلوگرم را به ثبت برساند، برای نخستین‌بار به‌عنوان یک ایرانی بهترین ورزشکار معلول جهان شد. او حالا با وجود کسب 2 مدال طلای پارالمپیک، انگیزه‌های زیادی برای المپیک 2020 دارد و وعده ثبت یک رکورد جدید در توکیو را می‌دهد. با این حال، قوی‌ترین مرد معلول جهان از بی‌توجهی برخی از مسئولان داخلی گلایه دارد و معتقد است مشکلات زیادی در مسیر موفقیت او دیده می‌شود. در ادامه گفت‌وگوی «شهروند» با سیامند رحمان بعد از کسب عنوان بهترین پارالمپین سال 2017 جهان را می‌خوانید:
از مراسم برترین‌های پارالمپیکی جهان برایمان بگو که با یک اتفاق تاریخی برای خودت و ایران همراه بود.
مراسم بسیار خوبی در ابوظبی برگزار شد و خدا را شکر بنده برای نخستین‌بار به‌عنوان یک ایرانی عنوان بهترین ورزشکار سال را کسب کردم. این عنوان باعث افتخار من است چون باعث شدم بار دیگر مردم از یک اتفاق ورزشی خوشحال شوند. وقتی فیلم عملکرد هر ورزشکار را در این مراسم پخش می‌کردند و نام من به‌عنوان یک ایرانی اعلام شد، احساس غرور کردم.
خودت پیش‌بینی می‌کردی چنین عنوانی را کسب کنی؟
همان‌طور که گفتم تا به حال هیچ ورزشکار ایرانی به این عنوان نرسیده بود. شاید خودم پیش‌بینی چنین اتفاقی را با توجه به رکوردی که در پارالمپیک ثبت کرده بودم، می‌کردم اما نمی‌توانستم بگویم صددرصد چنین اتفاقی رخ می‌دهد. 2 نامزد دیگر که رقبای من بودند، در شنا و ویلچررانی فعالیت می‌کردند و آنها نیز سختی‌های زیادی را در رشته خود پشت سر گذاشتند. در هر صورت خدا را شکر که این عنوان به من رسید.
برترین‌های ورزش معلولان جهان با رأی چه کسانی انتخاب می‌شوند؟
کمیته بین‌المللی پارالمپیک هیأت ژوری را مشخص کرده که آنها رأی می‌دهند و برترین‌ها را انتخاب می‌کنند. در این دوره هم به خاطر رأی‌گیری برای انتخاب رئیس جدید کمیته بین‌المللی پارالمپیک همه روسای پارالمپیک کشورهای مختلف در ابوظبی حضور داشتند.
تا چند هفته دیگر باید در مسابقات جهانی شرکت کنی و هدفت در رقابت‌های امسال چیست؟
شرایط رشته وزنه‌برداری خاص است و ما باید تمرینات مداومی را در طول سال انجام دهیم. مردم و رسانه‌ها نیز به من لطف دارند اما باور کنید فرصت نمی‌کنم پاسخ خیلی از پیام‌های آنها را بدهم. تمریناتم را خیلی جدی برای مسابقات جهانی دنبال می‌کنم و این اتفاق بیشتر وقت مرا گرفته است. ما دوم مهرماه به مکزیک اعزام می‌شویم و حدود 20ساعت پرواز خواهیم داشت. شاید من بیشتر از گرفتن مدال طلا، استرس 20ساعت ماندن در هواپیما را داشته باشم! به‌هرحال هدفم مثل همیشه قهرمانی است و امیدوارم با مدال طلا برگردم.
قصد داری بار دیگر رکوردشکنی کنی و وزنه‌ای بالاتر از 310 کیلوگرم را بالای سر ببری؟
هر چه کادرفنی صلاح بداند، من انجام می‌دهم. با این‌حال، در برنامه من برای مسابقات جهانی امسال رکوردشکنی نیست. حتی بعید است به رکورد جهان که با 296 کیلوگرم در اختیار خودم است، حمله کنم و بخواهم وزنه 300 کیلوگرمی بزنم. خدا را شکر توانایی تکرار رکوردهای پارالمپیک ریو را دارم اما نمی‌خواهم خیلی به خودم فشار بیاورم. وزنه‌برداری رشته‌ای است که با یک آسیب‌دیدگی 50کیلوگرم رکورد یک نفر افت می‌کند و باید مراقب سلامتی‌ام باشم.
پس دیگر نباید منتظر رکوردشکنی سیامند رحمان باشیم؟
این‌طور هم نیست. آینده دست خداست اما من تمام تمرکزم را روی پارالمپیک 2020 گذاشته‌ا‌م تا ان‌شاءالله در توکیو به یک رکورد تاریخی دیگر دست پیدا کنم.
به‌عنوان قهرمان پارالمپیک و بهترین ورزشکار جهان در این بخش، از حمایت‌های لازم داخلی برخوردار هستی؟
حرف من همیشه این است که سیامند رحمان تا ابد نمی‌تواند به ورزش حرفه‌ای ادامه دهد. من نهایتا چند‌سال دیگر می‌توانم ورزش کنم؟ الان سال‌هاست که کار و زندگی من ورزش و تمرین است. جا دارد از صندوق حمایت از قهرمانان گلایه کنم که به من با داشتن 2مدال طلای پارالمپیک 900هزار تومان حقوق می‌دهند. متاسفانه بین ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی تبعیض قایل می‌شوند و این درست نیست.
گلایه خودت را تا‌کنون به گوش مسئولان رسانده‌ای؟
چندباری من و سایر قهرمان‌های پارالمپیکی در مصاحبه‌های خود این موضوع را اعلام کردیم. وزیر ورزش هم که چند ماهی است روی کار آمده و قطعا در جریان این اتفاقات قرار گرفته است. من مشکلاتی دارم که شاید هیچ‌کدام از این مسئولان از آنها اطلاع نداشته باشند. در شرایطی 900هزار تومان حقوق می‌گیرم که مثلا برای سفر به تهران و برگشت به ارومیه، یک‌میلیون تومان هزینه می‌کنم. مجبورم به خاطر شرایطی که دارم، 2 بلیت هواپیما بگیرم. ما خواهان یکسان‌سازی همه شرایط برای ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی هستیم و اگر قرار به فرق گذاشتن هم باشد، قطعا شرایط ما خیلی سخت‌تر از المپیکی‌هاست.
به‌نظر نمی‌رسد حقوق 900هزار تومانی هزینه‌های زندگی ورزشی و شخصی شما را تأمین کند؟
همین حقوق را هم 6 ماه می‌دهند و 6 ماه دیگر نمی‌دهند. واقعا آنهایی که این حقوق را برای من در نظر گرفته‌اند، خودشان حاضر هستند با 900هزار تومان در ماه زندگی کنند؟ جالب است که برای همین مبلغ منت هم می‌گذارند و وقتی هم که من گلایه‌ای می‌کنم، ناراحت می‌شوند. به‌نظر من این مبلغ را ندهند، سنگین‌تر هستند!
بارها شنیده‌ایم که از کشورهای خارجی پیشنهاد دریافت کرده‌ای؟
بله، بارها این اتفاق رخ داده که با مبالغ نجومی به من پیشنهاد دادند تا برای کشور دیگری وزنه بزنم. من هیچ‌وقت چنین پیشنهادی را قبول نمی‌کنم. حتی اگر هیچ حقوقی به من ندهند، باز هم دوست دارم با پرچم ایران روی سکوی قهرمانی جهان و المپیک بروم. با این حال، بعضی از برخوردها آدم را دلسرد می‌کند. من با نفر دوم جهان 70 کیلوگرم فاصله رکوردی دارم. آیا این مسائل را نمی‌بینند؟!
به‌نظر می‌رسد دل پُری از کمبودها داری؟
مشکل اینجاست که مسئولان فقط 2ماه قبل از المپیک یادشان می‌افتد که ما هم هستیم. آن موقع سراغ ما می‌آیند اما این‌گونه حمایت کردن دردی را دوا نمی‌کند و فایده‌ای ندارد. من یک ماه قبل سفری به ژاپن داشتم و دیدم که آنها از حالا کار خود را برای کسب نتایج موفق در المپیک و پارالمپیک 2020 آغاز کرده‌اند اما این‌جا فقط چند ماه مانده به مسابقات همه یاد ورزشکاران می‌افتند. این را هم بگویم که من مشکلی با ورزشکاران المپیکی ندارم و بحثم این است که نباید تبعیض وجود داشته باشد؛ وگرنه امثال بهداد سلیمی و کیانوش رستمی هم سختی‌های زیادی می‌کشند و نباید دغدغه فکری به خاطر کمبودها داشته باشند.
در آخر اگر صحبت خاصی داری، بگو؟
جا دارد از خسروی‌وفا، رئیس کمیته پارالمپیک که همواره پشتیبان ورزشکاران بوده، تشکر کنم. او زحمات زیادی برای ورزش جانبازان و معلولان کشیده و می‌بینیم که اردوهای تیم‌ملی با بهترین امکانات برگزار می‌شود. من قدردان زحمات همه هستم و به نظرم نفراتی که برای ما در تمرینات، صفحات وزنه‌برداری را جابه‌جا می‌کنند، در موفقیت من نقش دارند. امیدوارم با مدال‌هایی که کسب می‌کنم، بتوانم جواب زحمات این دوستان را بدهم.