بیژن ارژن شاعر آیینی

در گذشته، بیشتر در نوحه‌خوانی محرم از مقام‌ها و گوشه‌هایی استفاده می‌شد که از موسیقی مذهبی ما و از تعزیه برداشت شده بود. بسیاری از آهنگسازان مذهبی هم از تعزیه برای ساخت این نوحه‌ها بهره می‌گرفتند و شعر را به تناسب فضا عوض می‌کردند. اما امروزه این روند تغییر کرده است و بیشتر آهنگسازها و مداح‌ها به جای این‌که پای تعزیه‌خوانی بنشینند و از این فضا اثر بگیرند، گوشه‌چشمی به موسیقی لس‌آنجلسی و موسیقی پاپ و رپ دارند.
در این روزگار با تعزیه خوب برخورد نشده است و وقتی تعزیه را که از سنت ما برمی‌آید کنار می‌گذاریم، همین می‌شود که  حسین(ع) در کنار دوبس دوبس قرار بگیرد! موسیقی ما دوری است، اما موسیقی رپ نقطه‌ای است. موسیقی دوری معرفتی نسبی دارد و انسان را به تفکر وامی‌دارد چون به خودش رجعتی دارد، اما موسیقی نقطه‌ای رجعت ندارد و بسیار گذراست. این نوع موسیقی از نظر روانشناسی قابل بررسی است. بخشی از این شرایط به زمانه ما هم برمی‌گردد که زمانه نفاق و دورویی است. اگر از روی خلوص برای امام حسین(ع) شعر می‌گفتیم و عزاداری می‌کردیم، این سبک نوحه‌خوانی باب نمی‌شد. روزگار ما روزگاری است که متاسفانه برخی به بهانه نوگرایی، هر کاری می‌کنند؛ درحالی‌که تکرار اصل ماندگاری برخی وقایع است که عاشورا هم از این جنس است. اما برخی به بهانه نوگرایی حرف‌هایی را وارد عاشورا کرده‌اند که ضربه‌هایی به عاشورا زده؛ ضربه‌هایی که دشمنان ما نمی‌توانستند امثال آن را وارد کنند.
به نظرم دلیل ضعیف بودن برخی از شعرهای آیینی که در نوحه‌سرایی استفاده می‌شود، این است که در حوزه شعر عاشورایی چون خود شاعران به کمال نرسیده‌اند، آفرینش‌های آنها هم به کمال نرسیده است. ما باید اول خودمان را شخم بزنیم؛ منِ شاعر باید مطالعه کنم و عاشورا را بخوانم و درک کنم. به بهانه استفاده از چند واژه در یک شعر نمی‌توان عاشورایی نگاه کرد و عاشورایی شعر گفت.
منبع:  ایسنا