شهروند| فوتبال ایران به تغییر عادت کرده است، این تغییرات عموما به تغییرات فنی خلاصه میشود و دلیلش هم کاملا واضح است؛ علاقه بیش از حد مدیران به انداختن همه تقصیرات بهعهده مربیان و کم کردن فشارها از روی خود برای حفظ صندلی مدیریت. این تعبیر البته در قبال همه مدیران فوتبال ایران درست نیست اما این مدیران تعدادشان کم هم نیست. بعد از ناکامی تیم فوتبال امید در رقابتهای آسیایی اینچئون هم تقریبا اتفاقی مشابه رخ داد. مدیران فدراسیون فوتبال که برای موفقیت تیم امید هیچ اقدام مثبتی انجام نداده بودند، پس از نتایج کسب شده در کرهجنوبی بیتفاوت به سهلانگاریهای خود، تمام تقصیرات را به گردن وینگادا سرمربی پرتغالی انداختند که از لحظه ورودش به ایران برای قبول هدایت تیم امید تا لحظه بهصدا درآمدن سوت اولین بازی تیم کشورمان مقابل ویتنام فقط 36 روز گذشته بود. غرض از نگارش این مقال، دفاع از سرمربی تیم امید نیست اما میتوان با یک حساب و کتاب ساده، درخواست وینگادا مبنی بر خواستن زمان برای سروسامان دادن به تیم را منطقی دانست. در چنین شرایطی مسئولان فدراسیون فوتبال عزم خود را برای برکناری مربی هموطن کیروش جزم کردهاند اما هنوز بر سر انتخاب جایگزین وی به توافق نرسیدهاند. از راهروهای فدراسیون فوتبال خبر میرسد با وجود اینکه حبیب کاشانی با اختیار تام مسئول سر و سامان دادن به شرایط تیم امید است اما او برای انتخاب جایگزین وینگادا مشکلات دیگری نیز سر راه خود میبیند. مسائلی مانند دخالت برخی مدیران رده بالای فدراسیون فوتبال که دوست دارند با سلیقه خود مربی جدید را برگزینند. درست مانند تمام سالهایی که سرمربی تیم امید انتخاب شد و نتیجهاش 40سال انتظار کشیدن برای رفتن به المپیک بود. بههرحال حالا که بحث انتخاب سرمربی تیم امید داغ شده است، هرکدام از مدیران فدراسیون گزینه خود را مطرح کرده و بر سر انتخاب او اصرار دارند. دراینباره شنیده میشود مهدی محمدنبی به دنبال بازگرداندن علیرضا منصوریان به تیم امید است. حبیب کاشانی خود، نظر به انتخاب رسول خطیبی دارد و رأی علی کفاشیان، یحیی گلمحمدی است. همین است که پروسه انتخاب مربی جدید از یکشنبهای به یکشنبه دیگری موکول میشود و انگار در این جنگ قدرت هیچکس به شرایط تیم امید و اینکه چقدر برای آمادهسازی جهت حضور در مقدماتی المپیک زمان را از دست داده، توجهی ندارد. شاید این یکشنبه (امروز) سرمربی جدید انتخاب شود!