مهدی مالمیر روزنامه نگار
قطع روابط دیپلماتیک عربستان با ایران پس از ماجراهایی که در هفته گذشته در مشهد و تهران رخ داد، رویدادی بسیار محتمل بود. حالا کشوری که دستش به خون دهها مخالف آلوده است و به منتقدان حکومتش با شلاق و شمشیر پاسخ میگوید، چنان دست پیش را گرفته است که انگار سرانگشتانش به خون مرغی آلوده نیست و مخالفانش در امنیت کامل، زنانش در آزادی و سیاستش با آخرین روشهای دموکراتیک اداره میشود!
به حاشیه رفتن اصل ماجرا که محاکمه مشکوک و اعدام جنایتکارانه شیخ نمر و چند ده تن از مخالفان دولت عربستان بود تنها بخشی از هزینههایی است که امروز گروههای خودسر برای سیاست خارجی تراشیدهاند و نیازی به گفتن نیست که پیامدهای بیشتری در راه خواهند بود. شاید برای ماله کشیدن جنایت آلسعود هیچ ترفندی به مثابه کاری که از خودسران در کف خیابان و در اطراف سفارت عربستان سر زد، کارگر نمیبود! عربستان که تا چند روز پیش آماج رسانهها قرار گرفته و توجیه این جنایت را به رسانههای جهان بدهکار بود، حالا بیهیچ خجالتی بر تخت طلبکاری نشسته است و از مقامات کشورمان در باب رویدادهای چند روز گذشته، توضیح میخواهد! عربستان طی روزهای آینده از فرصت کم مانندی که خودسران در اختیارش نهادهاند، نهایت استفاده را خواهد برد و در شیپور ناامنی در ایران خواهد دمید. (کنسل کردن بازی فوتبال و جلوگیری از سفر تیم فوتبالش به ایران نخستین پرده این نمایش است.)
درحالیکه میشد با روشهای دیپلماتیک به اعدام شیخ نمر اعتراض کرد و با گفتوگو و نوشتن مقاله و تحلیل، در رسانهها موجی علیه خاندان تا گلو فرورفته در گنداب نابکاریِ آلسعود به راه انداخت و عربستان را تا ابد شرمسار این جنایت نگه داشت؛ امروز به یمن خامدستی چند جوان احساساتی که نشان دادهاند کنترلی بر اعصاب و روانشان ندارند، این فرصت کمنظیر را از کف دادهایم و آل سعود بهخوبی توانست روند بازی را تا این جای کار به سود خود برگرداند. این همه در حالی است که این نخستینبار نیست که با ماجراجویی عدهای که انگار جایی بهتر از اطرافِ سفارتخانهها برای عرض اندام و خودی نشان دادن نمیشناسند، کارتهای برندهمان را به حریف وا میگذاریم! و گویا با سهلگیری در برخورد با مهاجمان، این داستان سر دراز خواهد داشت!
این که چرا با توجه به سابقه بد خودسران، هنوز برخورد آسانگیرانهای با موضوع وجود دارد، ازجمله پرسشهای بیپاسخی است که هر از چندی در این ماجراها سر برمیآورد! در روابط بینالملل روشهای اعتراض به سیاست کشورها کاملا روشن است. قطع ارتباط تجاری و اقتصادی، احضار سفیر و کاردار، فراخواندن کاردار و سفیر مقیم در کشور هدف و... جملگی ابزارهایی است که برای نشان دادن اعتراض به سیاستهای نامطلوب به کار میروند. در حالیکه میتوان با کمترین خسارت از این روشهای معقول بهره گرفت، بالا رفتن از دیوار و عکس سِلفی گرفتن با ساختمان آسیبدیده سفارت کشور خارجی، تنها به تصویر کشور به مثابه کشوری با ثبات و امن آسیب میرساند که شاید کمترین خسارت آن رَماندن کشورهای ثروتمند جهان از سرمایهریزی در کشور باشد که در حوزه اقتصادی سخت بدان نیازمندیم.