مهدی مالمیر روزنامه نگار
mehdi.malmir @ymail.com
باید اسپندی آتش بزنیم و یک، دو جین شمع کافوری فرد اعلاء نذر کنیم تا بلکه شاید چشم‌زخمی به بختمان نرسد و سلسله اقبالمان همچنان مستدام باشد! از این شانس‌ها همیشه از در و دیوار نمی‌ریزد که چند روز پیش از اجلاس مهم جهانی معروف به «اوپک گازی» باران و رگباری بر سر شهر تهران باریده و هوای پایتخت به تعبیر کار‌شناسان اداره هوا‌شناسی «کمی تا قسمتی» قابل تنفس شده باشد! چه اگر جز این بود یا باید خفت می‌کشیدیم از درجه بالای غلظت آلاینده‌های هوای شهر تهران یا این‌که خیال خود و میهمانان خارجی را راحت می‌کردیم و کل شهر را چند روزی تعطیل و....
از طالع بلندمان که بگذریم، باز هم ناتوانی پایتخت در برگزاری اجلاس‌هایی در سطح جهانی در این چند روزی که نمایندگان چندین کشور تولید‌کننده گاز میهمان شهر تهران بودند، به‌شدت به چشم آمد. قفل شدن خیابان‌های منتهی به هتل محل اقامت دیپلمات‌های خارجی، تراکم خودرو‌ها، اعصاب‌خوردی رانندگان و رهگذران، دست‌هایی که بی‌دریغ بر بوق ماشین‌ها می‌کوبیدند و پرخاش‌ها و ناسزاهایی که «مسلمان نشنود، کافر نبیناد» جملگی اهالی شهر تهران را در روزهای گذشته عاصی کرده بود!
ناکارآمدی شهر تهران در میزبانی اجلاس‌های بزرگ بار دیگر و به روشنی پیوند جدا ناشدنی عرصه داخلی و سیاست خارجی را در برابر چشمانمان قرار داد.
از زمان آغاز دور تحریم‌ها تا به امروز که خوشبختانه به فضل دولت تدبیر و امید روزنه‌ای به اقتصاد جهانی گشوده شده است، پیوسته نک و نال اقتصاددانان و تحلیلگران اقتصادی به آسمان بلند است که برای وصل شدن به دریای تجارت و اقتصاد جهانی، ناگزیر به لایروبی جویبار‌ها و رودهای داخلی هستیم. به عبارت دیگر، بدون اصلاح برخی قوانین اقتصادی، شفافیت بخشیدن به پهنه اقتصاد، کوتاه کردن دست دولت در فعالیت‌های اقتصادی و... بهره بردن از تجارت جهانی حکایت «سَری رویین با پاهای گلین» است که در دراز مدت باری از دوش اقتصاد داخلی بر نخواهد داشت.
شرایط اقتصاد کشورمان در دوران پساتحریم بسیار شبیه به حال و هوای شهر تهران در هفته گذشته است. یک فرصت کم‌نظیر برای شرکت در اقتصاد جهانی در قلب پایتخت که برای رسیدن به آن باید از خیابان‌های فرش‌شده با خودروهای تک سرنشین، رانندگان ناشکیبا و تنگ و تنک حوصله، رهگذران کلافه، ترافیک وحشتناک و... گذشت.
با این وصف از حقیقت چندان دور نیفتاده‌ایم اگر بگوییم با این شرایط نه فقط سهم ما از بازار جهانی دندان‌گیر نخواهد بود بلکه اگر سودی هم نصیب ببریم با هزینه‌های گزاف و لطمات زیادی همراه خواهد شد. برای رسیدن به دریای اقتصاد جهانی با کمترین هزینه و بیشترین سود، نیازمند گذشتن از رودهای لایروبی شده داخلی هستیم.