محمدمهدی پورمحمدی
روابط بین دولت‌ها و ملت‌های جهان با یکدیگر در طیفی از کامله‌الوداد1، دوست و برادر... تا متخاصم و درحال جنگ تعریف می‌شود. در این دوستی‌ها و دشمنی‌ها لزوماً ملت‌ها با دولت‌هایشان همسو و هم‌نظر نیستند. پیش از انقلاب، روابط دولت‌های ایران و رژیم اشغالگر قدس روابطی دوستانه بود، اما ملت ایران هیچ‌گاه به این دوستی گردن ننهاد و بلافاصله پس از پیروزی انقلاب، خیابانی که سفارت آن رژیم جعلی در آن بود را فلسطین نامید و سفارت فلسطین را جایگزین آن کرد. همان زمان که دولت شاه با دولت اشغالگر نرد عشق می‌باخت، کتاب ارزشمند «سرگذشت فلسطین یا کارنامه سیاه استعمار2»، دور از چشم خبرچینان ساواک مخفیانه دست به دست می‌چرخید و مردم را نسبت به خیانت شاه درخصوص به رسمیت شناختن آن رژیم جعلی آگاه‌تر می‌کرد. در همان دوران که دولت شاه به اسراییل نفت رایگان می‌داد در محافل دانشجویی و طلبگی اشعار حماسی درباره مقاومت مردم فلسطین خوانده و نسخ آن در دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه تکثیر و توزیع می‌شد. با پیروزی انقلاب اسلامی، ایران قبله دل‌های پرشماری از ملت‌های آزاده و حق‌پرست از شرق و غرب جهان شد درحالی‌که لزوماً همه دولت‌ها به انقلاب اسلامی روی خوش نشان ندادند. از میان آن دولت‌ها بعضی دشمنی را پنهان داشتند، برخی با دسیسه و توطئه، حمایت از گروهک‌های تروریستی داخلی و پشتیبانی از کودتای نوژه و... کمر به در هم شکستن انقلاب نوپای اسلامی بستند. دیوانه‌ای مانند صدام وارد جنگ شد و پرشماری از دولت‌های مرتجع درحالی‌که ملت‌هایشان نه‌تنها هیچ دشمنی با ملت و دولت ایران نداشتند، بلکه تحت‌تأثیر آزادی‌خواهی و افکار انقلابی مردم ایران جزء دوستداران ما به شمار می‌رفتند، به حمایت و تسلیح و پشتیبانی مادی و لجستیکی رژیم بعثی عراق پرداخته و سیل دلارهای نفتی را سوی وی روانه کردند.
بهترین حالت همسویی دولت‌ها و ملت‌ها در دوستی و بدترین حالت، همفکری، هم‌سخنی و همسویی دولت‌ها و ملت‌ها در دشمنی است. به همین دلیل است که دولت‌های متخاصم با بکارگیری تمامی قدرت تبلیغاتی و رسانه‌ای سعی در مشوه کردن چهره طرف مقابل دارند، تا با سیاه‌نمایی، ملت‌ها را در دشمنی، با خود هم‌سخن و همسو کنند. تا چند سال پیش هر اتفاق تروریستی و انفجار جنایت‌آمیزی در جهان روی می‌داد، اول ما را متهم می‌کردند و بعد به دنبال مقصر واقعی می‌گشتند. دو نمونه بارز آن انفجار اوکلاهما3 و یازده سپتامبر بود. یکی از صدها هنر دیپلماسی و سیاست‌ورزی، آن است که از همسویی دولت‌ها و ملت‌ها در دشمنی و تخاصم جلوگیری و اگر دولتی سر ناسازگاری دارد، دوستی و مودت ملت آن کشور جلب شود. هرکس با هر انگیزه و نیتی، احساسات ملت‌ها را بی‌دلیل و بی‌آن‌که سودی داشته باشد جریحه دار کند و دشمنیِ ملت‌ها را برانگیزد، خواسته و ناخواسته آب به آسیاب دشمن ریخته و به ملت خود خیانت کرده است. روشنفکرنمای کوردل دانمارکی، با کشیدن کاریکاتورهای موهن، روزنامه دانمارکی یولند پستن با چاپ، و دیگر روزنامه‌های اروپایی با بازنشر آنها و جریحه‌دار کردن احساسات مسلمانان سراسر جهان هیچ خدمتی به دولت‌ها و ملت‌های خود نکردند4.
صورت مسأله ساده حوادث تروریستی وحشتناکی که جمعه گذشته در فرانسه اتفاق افتاده آن است که عده‌ای که خود را مسلمان و دیگر مسلمانان را کافر و بی‌دین و نا مسلمان می‌نامند و وااسفا که بسیاری از جهانیان نیز از آنان به‌عنوان مسلمان و یا مسلمان افراطی یاد می‌کنند، پرشماری از مردم بی‌دفاع و بی‌گناه را به خاک و خون کشیده‌اند. دولتمردان آمریکا و اروپا و شیوخ مرتجع منطقه به خوبی می‌دانند که داعشیان چه کسانی هستند، آبشخورشان کجاست، کجا آموزش دیده‌اند، ایدئولوگ‌های آنها کیانند، چه هدفی دارند و فرق آنها با مسلمانان صلح‌طلب و آشتی‌جویی که اکثریت مسلمانان دنیا را تشکیل می‌دهند چیست. سود دشمنان قسم خورده اسلام و مسلمین در آن است که با فریب، دغل و تبلیغات دروغین کاری کنند که ملت فرانسه و دیگر مردم اروپا، بین داعشیان و دیگر مسلمانان تمیز قایل نشوند، داعشیان و دیگر مسلمانان را در یک خط و مسیر تلقی کنند، آتش فتنه اسلام‌هراسی را تیزتر کنند، در بدنامی مسلمانان بکوشند، چهره منور اسلام رحمانی را مشوه و ملکوک کرده و وانمود کنند که اسلام و مسلمانان دشمن دیگر ابناء بشر هستند. سود اسلام و مسلمین در آن است که فریاد برآورند، از ظلمی که داعشیان بر نوع انسان روا داشته‌اند پرده بردارند، نفرت اسلام واقعی از جنایتی که رخ داده را برملا کنند، پرده از چهره نورانی اسلام رحمانی بردارند و ترویج‌کنندگان اسلام‌هراسی را رسوا کنند و مقدمه همه اینها آن است که در سوگ فرانسویان شریک شوند، به آنان تسلیت بگویند تا ملت فرانسه کلامشان را بشنوند و تفاوت این پیام با آنچه تاکنون از سوی دولتمردان خود و رسانه‌های صهیونیستی شنیده‌اند را به خوبی دریابند.
گل‌ها، شمع‌ها و پیام‌های تسلیتی که این روزها و شب‌ها دیوار سفارت فرانسه در تهران را آذین بخشیده است، نشانگر هوشمندی ایرانی در جلب افکار عمومی، جلوگیری از همسویی دولت‌ها و ملت‌ها در دشمنی، درک صحیح از شرایط جهانی، انسان‌دوستی ملهم از قرائت صحیح اسلام و نماد روح بلند ایرانی است. کم‌شمار روزنامه‌هایی که فرق دولت و ملت را نمی‌دانند، به بهانه حمایت دولت‌های اروپایی از داعش و با هدف انتقام‌گیری از دولت فرانسه، با تیترهای دوپهلو بشکن ریز می‌زنند و در عزای ملت فرانسه می‌رقصند، الفبای دیپلماسی عمومی را نمی‌دانند و با این عمل سخیف، چه بدانند و چه ندانند، آب به آسیاب داعشیان می‌ریزند، حرمت ملت ایران را می‌شکنند و آبروی دین حنیف را می‌برند. خدا کند که به خود آیند.
پی‌نوشت‌ها:
1- اصطلاح دولت کامله الوداد ترجمه غلطی از عبارت most favored nation است اگرچه ترجمه این عبارت به‌طور کامل به صورت عربی انجام شده اما کشورهای عربی این اصطلاح ایرانی ساخته شده را مانند بسیاری دیگر از عبارت‌های من درآوردی ایرانی نمی‌فهمند چون آنها ترم حقوقی انگلیسی مذکور را به‌صورت دوله الأعلی أفضلیه ترجمه کرده اند و ترجمه فارسی آن می‌شود «کشور دوست بهره‌مند» کشور یا دولت بسیار دوست که برخوردار این امتیاز خواهد شد.
2- سرگذشت فلسطین یا کارنامه سیاه استعمار، نویسنده: اکرم زعیتر، مترجم: اکبر هاشمی‌رفسنجانی، ناشر: انتشارات حکمت - قم، سال 1342، یکی از بهترین و کامل ترین کتاب‌ها در زمینه تاریخ فلسطین است. این کتاب اثر عميقي در بين روشنفكران و مبارزان آن روزگار به جا گذاشت. براي نمونه مرحوم دكتر مصدق به يكي از دوستان خود نوشت: «از كتاب سرگذشت فلسطين بسيار استفاده نمودم و حيفم آمد كه اين كتاب در گوشه‌اي بماند و مورد استفاده قرار نگيرد.» وي همچنين مبلغي را هم براي خريد و پخش اين كتاب اختصاص داد.
3- ساختمان فدرال در شهر اوکلاهماسیتی در روز ۱۹ آوریل ۱۹۹۵ با انفجار مهیبی فروریخت، در این حادثه حداقل ۱۸۰ نفر که تعداد زیادی از آنان کودکان یک مهدکودک بودند جان باختند. تیموتی مک‌وی عامل این انفجار را انتقام‌جویی از مرگ ۸۰ تن از اعضای داویدیان در حادثه واکو اعلام کرد که سه سال قبل از آن حادثه واکو رخ داده بود. تا قبل از وقوع حادثه ۱۱ سپتامبر انفجار اوکلاهماسیتی بزرگترین حادثه تروریستی تاریخ ایالات متحده آمریکا به شمار می‌آمد.
4- سپتامبر سال 2005 روزنامه یولند پستن
12 کاریکاتور موهن درباره حضرت محمد(ص) منتشر کرد. به پیروی از این اهانت، برخی روزنامه‌های اروپایی نیز اقدام به انتشار کاریکاتورها کردند. این اقدامات خشم مسلمانان جهان را در برداشت و به تاریک‌تر شدن روابط اسلام و غرب کمک کرد.