بچه نازی بود. یعنی هنوز هم هست. قد و بالای چندان بلندی نداشت. اما قاعده کفتر چاهی میپرید. آن اوایل که توی دروازه میایستاد، جلویش یک فرناندو هیرو غولپیکر و باجذبه بود که بیشتر مهاجمان حرمت او را نگه میداشتند و گل نمیزدند. اما کمکم به همه نشان داد که بازیکنهای بزرگ همه نباید مثل زیدان کچل باشند و بِیبی فیسها هم میتوانند بزرگ باشند. این بشر هیچ جامی توی دنیا نبوده که حداقل یکبار باهاش وَر نرفته باشد. از جامجهانی، تا ملتهای اروپا و چمپیونز لیگ و لالیگا تا چهارجانبه محلات تهران. ولش میکردی کاپ اخلاق دسته دو ورامین را هم با خودش میبرد. کلا جامهای فوتبال او را که میدیدند، خودشان میگفتند: «آخجون ایکر اومده ببرمون!» همه کسانی که کنار او فوتبال بازی میکردند، مثل روبرتو کارلوس، رائول، گوتی، مورینتس، فیگو، الان دارند توی پارک با نوههایشان یهقل دوقل بازی میکنند. آخر سر اینقدر ایکر را چشم زدند و او هم به حرف دلسوزان گوش نکرد و اسپند برای خودش دود نکرد که مصدوم شد و مجبور شد فوتبال را برای همیشه کنار بگذارد.