| پدرام عبهر|
حیف از این سوژه...!
فیلم: اشنوگل | کارگردان: علی سلیمانی، هادی حاجتمند| فیلمنامه: ابراهیم اصغری، مهدی محمدی| بازیگران: برزو ارجمند، ماه‌چهره خلیلی، كاوه سماك‌باشی و...
«اشنوگل» و «دریاچه ماهی» دو فیلمی بودند كه در جشنواره سال گذشته به شهدای غواص پرداختند. تنها نكته مثبت «اشنوگل» این است كه از همتای خودش (از نظر موضوع) بهتر است. یا بهتر است بگویم اشنوگل به بدی دریاچه ماهی نیست، اما باز هم به اندازه كافی بد هست. حیف از این سوژه... وقتی در یك فیلم هیچ‌چیز درست و حساب‌شده نباشد، نمی‌توان انتظار معجزه داشت. اشنوگل از همان قدم اول، یعنی انتخاب بازیگر، دچار اشتباه شده. برزو ارجمند اصلا مناسب نقشش نیست، خوب هم بازی نمی‌كند. كاوه سماك‌باشی هم كاریزمای كافی برای نقشش را ندارد. ماه‌چهره خلیلی هم آن‌قدر مصنوعی گریم شده كه حتی بازی ضعیفش به چشم نمی‌آید. البته گریم‌های فیلم در كل ضعیف اجرا شده‌اند. فیلمبرداری هم دستاورد خاصی ندارد. و اما صدا... در یك فیلم، چند بار از افكت صدای مهیب برای صحنه به زانو در آمدن شخصیت‌های مختلف می‌توان استفاده كرد؟ دیگر نقطه‌ضعف پررنگ فیلم، عراقی‌ها هستند. عراقی‌هایی كه از یك كاریكاتور فراتر نمی‌روند. عجیب‌تر آنكه معلوم نیست زبان‌شان چیست! افسر عراقی عربی حرف می‌زند (با زیرنویس فارسی) اما دختر فارسی به او جواب می‌دهد (لابد این قسمت را برای افسر عراقی زیرنویس عربی خواهند گذاشت). این فقط یك نمونه از توهین عجیب فیلم به هوش و شعور مخاطب است! به طور خلاصه، «اشنوگل» را هم در فهرست فیلم‌های خیلی ضعیف سال اضافه كنید.
خوش‌آب و رنگ كلیشه‌ای
فیلم: كمدی انسانی| نویسنده و کارگردان: محمدهادی كریمی| بازیگران: آرمان درویش، هومن سیدی، علیرضا شجاع‌نوری، بهاره كیان‌افشار، فرخ نعمتی، هستی مهدوی‌فر و...
كمدی انسانی یك فیلم پربازیگرِ كمدی- تراژدی است كه وجه كمدی‌اش كمدی است و وجه تراژیكش نیز كمدی است! «كمدی انسانی» داستان پسربچه چپ دستی را تعریف می‌كند كه پیش از انقلاب در خانه و مدرسه به خاطر چپ دست بودن تحت فشار است. از سویی دیگر، ناظم مدرسه (با بازی عالی هومن سیدی كه بهترین و شاید تنها بازی واقعاً خوب فیلم هم هست) دلسوزانه به او فشار می‌آورد تا «مَرد» بار بیاید. در همان زمان، پسرك با یك انقلابی فراری آشنا می‌شود كه به او اجازه می‌دهد با دست چپ بنویسد و «گریه كردن» را برای «مَرد» بد نمی‌داند. پسرك قصه بالاخره بزرگ می‌شود، مرد می‌شود، بوكسور حرفه‌ای می‌شود، یاد می‌گیرد با دست راست كارهایش را بكند، رخت نظامی بر تن می‌كند و كم‌كم و ناخواسته وارد بازی‌های سیاسی می‌شود. نقطه قوت فیلم، فیلمبرداری خوب مرتضی غفوری است. و جذاب‌ترین بخش‌اش، سكانس‌های تقابل ناظم و پسربچه است که هم طنزش خوب درآمده و هم هر دو بازیگر به خوبی از پس نقش‌شان برآمده‌اند. اما چه حیف كه پسرك بزرگ می‌شود و فیلم به ورطه كلیشه‌های تكراری و خسته‌كننده و گاه مضحك می‌افتد. نقش فوقِ كلیشه‌ای فرخ نعمتی كه با موسیقی كاملاً آشنا و تكراری فیلم‌ها و فضاهای این چنینی همراهی می‌شود تیرخلاصی است بر آخرین امیدهای این فیلم برای جذاب شدن!