از راست: علی‌اصغر بهاری، عبدالوهاب شهیدی، فرامرز پایور، حسین تهرانی
48 سال پیش، برابر 7 اسفند 1352 خورشیدی، حسین تهرانی، موسیقی‌دان و نوازنده چیره‌دست تنبک در 62 سالگی درگذشت. موسیقی‌شناسان تهرانی را پدر تنبک‌نوازی معاصر ایران لقب داده‌اند، کما این که تا قبل از ظهور او این ساز ارج و قرب آنچنانی نداشت. به‌واقع این تهرانی بود که با ابداعات خود موفق شد اعتباری ویژه برای تنبک، تنبک‌نوازی و تنبک‌نوازان کسب کند. اما این نوازنده متبحر خود دل پرخونی از بی‌توجهی خواص و عوام به تنبک و تنبک‌نوازی داشت، چه آن‌که زمانی- نقل به مضمون- گفته بود در میهمانی‌ها جای تنبک پایین اتاق بود و جای ساز بالای اتاق. حتی سر سفره هم تنبک‌نواز را نمی‌بردند، گویی کسر شأن‌شان بود. اما درنهایت کار به جایی رسید که او به‌عنوان یک تنبک‌نواز در معیت ارکستر ملی، تا رم، پاریس و لندن رفت و روی صحنه نواهایی جذاب آفرید. تهرانی نخستین کسی بود که نت‌نگاری برای تنبک را انجام داد. همچنین نخستین کتاب آموزش تنبک را با همکاری هوشنگ ظریف و مصطفی کمال پورتراب و حسین دهلوی به چاپ رساند. تحولی که تهرانی در تنبک‌نوازی ایجاد کرد غیرقابل چشم‌پوشی است به‌طوری ‌که می‌توان او را پایه‌گذار ضرب‌نوازی نوین موسیقی سنتی ایران برشمرد.