پرستاری قدرت ویژه‌ای می‌خواهد. این را همه پرستارانی که در دوران کرونا پای کار ایستادند به خوبی اثبات می‌کنند. درست مثل تقی عنایتی سرپرستار بخش یک آی‌سی‌یو که خودش دو بار به کرونا مبتلا شده، اما هنوز هم برای دفاع از جان مردم در خط مقدم این جنگ ایستاده است.

آقای عنایتی از نخستین روزهایی بگویید که اعلام شد ویروسی خطرناک وارد ایران شده و کادر درمان در خط مقدم مبارزه با کرونا قرار گرفت. آن روزها اوضاع چطور بود؟
اوایل در شک و تردید بودیم و راستش آن روزها تصور نمی‌کردیم که کادر درمان خیلی زیاد درگیر این بیماری شود؛ اما کم‌کم به چشم خودمان دیدیم که یکی یکی درگیر شدیم. ظاهر آرامی داشت اما بیماری ترسناکی است؛ چون در افراد مختلف به شکل‌های متفاوتی ظاهر می‌شود. ضمن اینکه متأسفانه بدترین بخش‌اش این بود که وقتی اطرافیانت درگیر می‌شوند هیچ کمکی از دستت برنمی‌آید. اما الان که در بخش آی‌سی‌یو بیمارستان نورافشار کار می‌کنم، حداقل تجربیاتی از کووید دارم و بیشتر می‌توانیم به بیماران کمک کنیم.
شما که از نزدیک بیماران مختلف مبتلا به ویروس کرونا را می‌بینید از رفتار این ویروس با بدن افراد مختلف بگویید؛ دقیقا چه اتفاقی می‌افتد؟
گاهی اوقات پیش می‌آید که بیماری با 80 سال سن بهبود پیدا می‌کند اما یک جوان 30 ساله فوت می‌کند؛ در واقع ویروس با هر بدنی یک رفتاری دارد و همین موضوع هم کرونا را ترسناک‎تر می کند. طبیعتا این موضوع در روزهای نخستی که با این ویروس مواجه شدیم خیلی پیچیده بود اما الان همه مبتلایان را به یک چشم نگاه می‌کنیم و نمی‌توانیم ریسک کنیم.
اما خیلی از مردم تصور می‌کنند که کرونا جان کودکان یا جوانانی که بیماری زمینه‌ای ندارند را به هیچ وجه تهدید نمی‌کند. این تصور درست است؟
طبیعتا تصور اشتباهی است. ما می‌بینیم در کنار بیمارانی که دیابت یا فشار خون دارند، جوانانی بدون بیماری زمینه‌ای بستری می‌شوند و حتی گاهی به مراتب بدحال‌تر هم هستند. خیلی از افراد را دیده‌ام که تصور می‌کردند چون جوان و ورزشکار هستند، امکان مبتلاشدن ندارند؛ اما متأسفانه این ویروس این چیزها را نمی‌شناسد یا برای کسانی که تصور می‌کنند بنیه قوی دارند و به همین دلیل خیلی دیر به پزشک یا بیمارستان مراجعه می‌کنند.
خودتان در این مدت به کرونا مبتلا شدید؟
بله شهریور ماه پارسال مبتلا شدم.
از نوع سخت یا آسان؟
خیلی سخت؛ چون همسرم هم همکار خود من است از من مراقبت می‌کرد و خدا را شکر با این حال، او مبتلا نشد. به هر حال در آن مدت از نظر ذهنی هم تحت فشار هستیم به‌خصوص که ما بیماران مختلف را به چشم‌مان دیده بودیم که یک دفعه بدحال می‌شدند. روزهای اول ترسیده بودم؛ چرا که 20درصد از ریه‌ام درگیر شده بود.
در این شرایط که بیمار روحیه‌اش را از دست می‌دهد، چه باید کرد؟
یک اینکه بیمار مبتلا به کووید باید تغذیه و استراحت مناسب داشته باشد و دوم کمک‌گرفتن از پزشک برای درمان تا حدود زیادی روحیه بیمار را بهبود می‌بخشد. من هم  با اینکه خودم جزو کادر درمان بودم ولی مدام با یک پزشک در حال مکاتبه بودم تا بدانم هر روز در چه مرحله‌ای هستم.