ابومنصور حسن بن سديدالدين يوسف بن زين‌الدين على بن مطهر حلى، ملقب به آيت‌الله و معروف به علامه دهر، در شب 29 رمضان سال 648 هجری قمری در شهر «حله» عراق به دنيا آمد. پس از فراگيرى مقدمات، به محضر عالمان بزرگوارى همچون محقق حلى، خواجه نصير‌الدين طوسى، كاتبى قزوينى، سيد بن طاووس و... راه يافت و به مدارج عالى علمى رسيد. او پس از درگذشت محقق حلى، در حالى مرجعيت مسلمانان را بر عهده گرفت كه تنها 28 سال از عمر شريفش مى‌گذشت. ایشان در اين سن تمام دانش‌ها و فضايل اخلاقى و كرامت‌هاى معنوى را كسب كرده و به مقام شامخ مرجعيت نايل گشته بود. مورخان عصر علامه حلى را دوره توسعه فقه شيعه و پيشرفت دانش در سراسر جهان اسلام دانسته‌اند. او الجايتو فرمانرواى مغول را به پذيرش مذهب تشيع تشويق كرد و اين امر در رواج مذهب تشيع بسيار مؤثر بود. علامه حلى براى نشر علوم اسلامى، تلاش خستگى ناپذيرى انجام داد. او نخستين فقيهى بود كه رياضيات را وارد فقه کرد و فقه استدلالى را تكامل بخشيد. كشف المقال فى احوال الرجال، تبصره المتعلمين، تذكره الفقهاء، الاسرار و ده‌ها كتاب ارزشمند ديگر از آثار اوست. علامه حلى 21 محرم سال 726 هجری در 78 سالگى بدرود حيات گفت و در نجف اشرف مدفون شد.