در بین پادشاهان انگلستان هیچ‌کس به اندازه چارلز اول مورد خشم طرفداران سلطنت نیست زیرا او با مدل حکمرانی خود شورشی را رقم زد که چیزی نمانده بود به برچیدن همیشگی بساط پادشاهی در انگلستان منجر شود. 367 سال پیش، برابر با بیست و ششم دسامبر 1653 میلادی، به لطف خیره‌‌سری‌های این شاه خودکامه، الیور کرامول به عنوان نخستین رئیس‌جمهوری انگلستان سوگند یاد کرد. ریاست جمهوری کرامول یکی از مهم‌ترین دستاوردهای جنگ‌های داخلی انگلستان که بین سال‌های 1642 تا 1651 میلادی بین طرفداران حکومت پارلمانی و سلطنت طلب‌ها در گرفت برشمرده می‌شود. سیاست‌های چارلز اول که یک سر این دعوا و مورد حمایت سلطنت‌طلب‌ها بود یکی از دلایل اصلی بروز جنگ‌ داخلی در انگلستان باید قلمداد شود. پارلمان برای شاه مهم نبود و او تقریبا تمامی تصمیمات نمایندگان مجلس را وانهاده و به خواست‌های نمایندگان مردم ترتیب اثر نمی‌داد. چارلز اول نهایتا احترام ظاهری به پارلمان را نیز کنار گذاشت و ضمن قطع تماس‌ با نمایندگان مردم، حکومت را تمام و کمال در دست گرفت. بروز جنگ بین انگلستان و اسکاتلند و رد درخواست کمک چارلز از سوی نمایندگان پارلمان، باعث شد اختلاف بین طرفداران سلطنت و هواداران پارلمان وارد فاز نظامی شده و جنگ‌ داخلی کلید بخورد. مجلس‌‌گراها به رهبری توماس فایرفاکس و الیور کرامول در برابر سلطنت طلب‌ها علم طغیان برافراشتند و بعد از پشت سر گذاشتن سه جنگ موفق شدند آنها را شکست دهند. جنگ نخست با شکست و تسلیم چارلز اول به پایان رسید. شاه انگلستان دو سال بعد توسط دادگاه عالی به عنوان «دشمن مردم» و به جرم خیانت و آدمکشی محکوم به اعدام شد. طی دو جنگ بعدی مدعیان تاج و تخت انگلستان به جنگ طرفداران حکومت پارلمانی رفتند و عاقبت با قلع و قمع همه مدعیان و طرفداران سلطنت، الیور کرامول در انگلستان حکومت جمهوری اعلام کرد. تشکیل حکومت جمهوری اما به دل نمایندگان مجلس ننشست زیرا آنها بیشتر خواستار حکمرانی قانون و مجلس بودند تا عوض شدن سیستم حکومتی انگلستان. کرامول هم که اوضاع را چنین دید مجلس را تعطیل کرد و خلاص! عمر حکومت جمهوری در انگلستان با مرگ کرامول در سال 1658 به پایان رسید و مجلس اعیان مجددا رای به بازگشت نظام سلطنتی داد. پادشاه جدید بعد از جلوس بر تخت دستور داد قبر کرامول را نبش کرده، سر او را بر سر نیزه زده و بر فراز کاخ‌ وست‌مینستر قرار دهند.