واقعه گروگانگیری وزرای نفت کشورهای عضو اوپک را شاید بتوان یکی از مهم‌ترین چالش‌های سازمان کشورهای صادرکننده نفت در طول نزدیک به شش دهه‌ای که از حیات این نهاد می‌گذرد قلمداد کرد. 45 سال پیش، برابر با بیست و یکم دسامبر 1975 میلادی، تروریست چپگرای ونزوئلایی «ایلیچ رامیرز سانچز» معروف به «شغال»، همراه افرادش به محل اجلاس سازمان اوپک در شهر وین حمله کرده و وزیران نفت کشورهای الجزایر، عراق، لیبی، ایران، عربستان، امارات متحده عربی و قطر را به گروگان گرفتند. مقامات پس از چند ساعات مذاکره  به خواسته گروگان‌گیران تن دادند و آنها همراه با گروگان‌هایشان با اتوبوس به سمت فرودگاه و سپس با هواپیما به سمت الجزایر حرکت کردند. شغال و افرادش در الجزایر برخی گروگان‌های عرب را آزاد کرده و به سوی لیبی حرکت کردند اما در لیبی هواپیمایی جهت حرکت به سمت عراق در اختیارشان قرار نگرفت و پس از این که نتوانستند در تونس فرود بیایند مجددا به الجزایر بازگشتند. گروگانگیران عاقبت پس از دریافت 15 میلیون پوند همه گروگان‌ها را آزاد کرده و خودشان هم گریختند. جمشید آموزگار، مذاکره‌کننده ارشد نفتی ایران و احمد زکی یمانی، وزیر نفت عربستان سعودی از جمله مهم‌ترین گروگان‌های این واقعه بودند. بعد از واقعه «گروگانگیری»، بحران نفتی 1973 میلادی و فشار کشورهای مسلمان عضو اوپک بر حامیان غربی اسرائیل که در کاهش تولید و عدم صادرات نفت تجلی یافت را شاید بتواند دومین چالش مهم این سازمان در طول دوران 60 ساله حیاتش به شمار آورد. در ابتدای دهه 60 میلادی، یکه‌تازی کمپانی‌های بزرگ نفتی، موسوم به «هفت خواهران» متشکل از گلف اویل، بریتیش پترولیوم، استاندارد اویل کالیفرنیا، رویال داچ شل، تکزاکو، اوسو و اکسون موبیل که به دلیل در اختیار داشتن تکنولوژی برتر تولید نفت، هرگاه اراده می‌کردند قیمت این فرآورده را به نفع خود بالا و پایین می‌کردند، کشورهای صادرکننده نفت را به این نتیجه رساند که لازم است برای حفظ منافع خود سیاستی هماهنگ را در بازار نفت در پیش گیرند. به همین منظور در سپتامبر 1960 کشورهای ایران، ونزوئلا، عراق، کویت و عربستان سعودی «اوپک» را بنا گذاشتند و در ادامه کشورهای قطر، لیبی، امارات متحده عربی، الجزایر، نیجریه و این اواخر اکوادور و آنگولا نیز به آن پیوستند. اینکه اوپک موفق شد به همه اهداف از پیش تعیین شده بنیان‌گذارانش دست پیدا کند یا نه، سوالی است که شاید نتوان جوابی قطعی برای آن یافت، اما نهایتا هیچگاه کار به جایی نرسید که اعضا نتیجه بگیرند عدم آن بهتر از وجودش است.