58 سال پیش در چنین روزی، برابر با 22 اکتبر 1962 جان‌‌اف‌کندی، رئیس‌جمهوری آمریکا، دستور محاصره دریایی کوبا را صادر کرد. چند روز قبل از صدور این دستور، هواپیماهای جاسوسی ایالات متحده هنگام پرواز بر فراز کوبا عکس‌هایی گرفته بودند که نشان می‌داد اتحاد جماهیر شوروی مشغول ساخت سکوهای پرتاب موشک در خاک کوبا است. در واقع کاخ سفید به این نتیجه رسیده بود که وقتی کوبایی‌ها سکوی موشکی می‌سازند، یحتمل به زودی موشکش هم از راه خواهد رسید. البته آمریکایی‌ها خیلی هم اشتباه نمی‌کردند زیرا کشتی‌های حامل موشک‌های روسی و کلاهک‌های اتمی واقعاً در راه کوبا بودند. این ماجرا می‌رفت که بحرانی عظیم در حد جنگ اتمی بین دو ابرقدرت را رقم بزند. نیکیتا خروشچف به عنوان رهبر اتحاد جماهیر شوروی قصد بازگرداندن کشتی‌ها را نداشت و کندی هم تهدید کرده بود که اگر لازم باشد دستور غرق‌کردن کشتی‌های روسی را صادر خواهد کرد. بحران روزبه‌روز پیچیده‌تر می‌شد. کشتی‌های روسی لحظه‌به‌لحظه به کوبا نزدیک‌تر می‌شدند و شمارش معکوس برای کلیدخوردن مهیب‌ترین جنگی که تاریخ به خود دیده، آغاز شده بود. سال‌ها بعد از فروکش‌کردن ماجرا، زمانی که خروشچف از قدرت کنار رفته و کندی در دالاس ترور شده بود، مشخص شد که کشتی‌های روسی وقتی روز 28 اکتبر دور زدند و برگشتند، تنها چند صد متر با مکانی که نیروهای آمریکایی به عنوان نقطه برخورد تعیین کرده بودند، فاصله داشتند. اما ماجرا چطور به پایان رسید؟ آن زمان تقریبا هر دو طرف دلشان می‌خواست نفر مقابل کوتاه بیاید تا ماجرا تمام شود. در نهایت روس‌ها رسماً اعلام کردند اگر آمریکایی‌ها بپذیرند که موشک‌های اتمی خود را از ترکیه خارج کنند ما هم از خیر عملیاتی کردن موشک‌هایمان در کوبا می‌گذریم. واشنگتن هم با بی‌میلی ظاهری اما خوشحال از به خیر گذشتن ماجرا پیشنهاد مسکو را پذیرفت و داستان تمام شد.