میترا بخشی‌زاده
همه ما تا به‌حال حداقل یک‌بار به این فکر کرده‌ایم که مرتاض‌های هندی عجب آدم‌های خفنی هستند که یک‌سال روی یک پا می‌ایستند یا چندسال روزه سکوت می‌گیرند یا روی زغال‌های گداخته رژه می‌روند. جالب است بدانید که حرکات عجیب این انسان‌های تارک دنیا منشأ علمی دارد. همین پیاده‌روی روی زغال نمونه معتبری از نقطه لیدن فراست در علم فیزیک است. اینکه وقتی دمای سطحی از نقطه جوش فراتر برود و به همین عدد لیدن فراست برسد، بین کف پای مرتاض و زغال‌ها یک لایه بخار تشکیل می‌شود که چون بخار رسانای ضعیف گرماست، کف پای نامبرده گرما را حس نمی‌کند. جالب است بدانید که ما درست در همان نقطه لیدن فراست زندگی می‌کنیم و در صحت و سلامت روی زغال گداخته تورم و گرانی می‌دویم، بدون اینکه ذره‌ای احساس سوزش کنیم. دویدن، قابلیت فقط مختص به ماست و ثبت جهانی شده است و حتی مرتاض‌ها هم کفِشان بریده است. ما از نقطه جوش عبور کرده‌ایم و مرحله جزغاله‌شدن را گذرانده‌ایم و حالا در عرش لیدن فراستی به زیست‌مان با افتخار ادامه می‌دهیم. لازم به ذکر است که این دما عدد ثابتی ندارد و بسته به پتانسیل جامعه تغییر می‌کند. بدون شک نقطه لیدن فراست در ایران با ساحل عاج یا کشور سوییس فرق می‌کند. در پاریس مردم در دمای 32 درجه مثل بستنی قیفی آب‌شده، روی زمین وا می‌روند و در اوج آفتاب 63 درجه اهواز عده‌ای کنار خیابان قهوه فوری می‌خورند. تحقیقات علمی نشان داده که کشور ما در رنکینگ جهانی نقطه لیدن فراست همان ابتدای جدول و لابه‌لای چند کشور آفریقایی و آمریکای جنوبی قرار دارد. مسئولان عزیز این قول را به مردم دادند که جهت بهبود رتبه ایران و بالارفتن نقطه لیدن فراست تدابیر دلسوزانه‌ای بیندیشند و در گام بعدی، ملت، علاوه بر دویدن روی زغال گداخته تورم و تحریم می‌توانند دست در کوره ذوب کنند و فولاد مذاب را کمی هم بزنند.