[امیرعلی عظیمی- پزشک عمومی] بحث برخوردهای خشن و خشونت‌آمیز از سوی همراهان بیمار و بعضا خود بیمار آنچنان شایع ‏نیست؛ دست‌کم برای من که در این ماه‌ها در بخش عفونی محل بستری بیماران کرونایی حضور ‏داشتم، موردی که جدی شده و به اصطلاح کار به جاهای باریک بکشد، کمتر پیش آمده است. اما به ‏طور کلی معمولا زمانی که یک فرد ناگهان مبتلا به ویروس کرونا و در بخش مراقبت‌های ‏ویژه بستری می‌شود و ممکن است دیگر به زندگی برنگردد، همراه این بیمار که هنوز در شوک ‏اتفاق است، مستعد و آماده هر گونه بدرفتاری، خشونت و شکایتی است. این نکته هم بسیار اهمیت ‏دارد که فرهنگ منش و رفتار انسان‌ها با هم بسیار متفاوت است. با این حال همین افراد نگران و ‏عصبی و مضطرب در صورتی که با صبوری و برخورد مناسب از سوی پرسنل مراکز درمانی ‏مواجه شوند، هیچ‌گاه خشونت و توهین یا هر اقدام دیگری از آنها سر نخواهد زد. کادر درمان هم یک ‏سوی ماجراست؛ پزشک و پرستار و همه پرسنل بیمارستان اگر درک کنند که این خانواده از نظر ‏روانی تحت فشار است و منطق ماجرا را نمی‌پذیرد که احتمال دارد عزیزشان که تا دیروز زنده و ‏سالم بود در عرض چند روز او را از دست بدهند، این نوع برخوردهای خشونت آمیز هم به میزان ‏بسیار زیادی کم می‌شود. متأسفانه برخوردهای بعضی از کادر درمان که شاید بدون غرض هم باشد، ‏باعث دلخوری همراهان بیمار که در شرایط سختی هم قرار دارند می‌شود. اما به‌طورکلی موارد ‏خشونت از سوی همراه بیماران بسیار نادر است با وجود اینکه انتظارات از کادر درمان مراکز ‏بالاست، اما برخوردهای منفی بیشتر در حد گلایه یا غر زدن است که قابل درک است و شرایط ‏اقتصادی و روانی خانواده‌ها باعث آن می‌شود. به‌هرحال با درک متقابل می‌توان بروز هرگونه ‏رفتار خشن یا توهین‌آمیزی را تا میزان بسیار زیاد کم کرد. خشونت در مشاغل مرتبط با بهداشت و ‏درمان تعریف‌ها مصداق‌های زیادی دارد. مثلا زورگویی و اجبار و فشار از سوی بالادست یکی از ‏نمونه‌های بارزی است که بیشتر از موارد خشونت و توهین از سوی همراه بیمار شاهدش هستیم. ‏اینکه پزشک به پرستار زور می‌گوید یا سوپروایزر به زیردستش کاری را تحمیل می‌کند که خلاف ‏میلش است؛ اینها هم می‌شود خشونت. ما موارد بسیاری از این دست رفتارها را می‌بینیم که اتفاقا ‏بر عملکرد کادر درمان هم بی‌تأثیر نیست. یکی دیگر از مواردی که می‌تواند در افزایش فشار و ‏تنش بین کادر درمان اثر بگذارد، کمبود وسایل محافظتی و در دسترس نبودن این امکانات برای همه ‏است. این مسائل بیشتر متوجه بیمارستان‌های دولتی است که در تأمین هزینه‌ها و تجهیز کادر ‏مشکل دارند. ‏