کریم رجب‌زاده، شاعر:  «در دهه ۳۰ درویشی به نام غواص که اهل زنجان بود، به گیلان آمد و در قهوه‌خانه‌ای نشست و وقتی دید ‏که تعدادی از شاعران جوان شعر می‌خوانند، شروع به شعر خواندن کرد. یکی از این جوان‌ها به نام رحمت موسوی که حالا ‏غزل‌نویس فوق‌العاده‌ای است، چون می‌بیند که این درویش شعرهای خوبی دارد، شعرهای او را به مطبوعات می‌دهد و در کوتاه ‏زمانی در سراسر ایران نام غواص مطرح و شاعر بلندآوازه‌ای می‌شود؛ تا آنکه شفیعی‌کدکنی که دانشجوی ادبیات بود، روزی به ‏کتابخانه آستان قدس می‌رود و به دیوانی خطی‌ دست پیدا می‌کند و می‌بیند که همه شعرهای غواص از این کتاب است. او شعرهای ‏حزین لاهیجی را می‌دزدید و جای «حزین» نام خودش را می‌گذاشت و چاپ می‌کرد. نسل حاضر در روزگار ما هم واقعا از روی ‏دست همدیگر می‌نویسند. مثلا شاعری می‌گوید «من دریا را تا می‌کنم»، دیگری هم می‌گوید «من آسمان را تا می‌کنم» و همین ‏روال ادامه دارد‎.»

 کیوان ساکت، نوازنده تار و آهنگساز:  «کرونا هم به موسیقی ضربه زده و هم از طرفی یک‌سری امکانات را فراهم کرده است. ‏هرچند واقعه خطرناکی بود ولی نمی‌توانیم صد‌درصد بگوییم منفی بوده است. شاید مهم‌ترین چیزی که رخ داد دگرگونی بسیاری ‏از باورها و تفکرات مردم درباره‌ بسیاری اندیشه‌ها بود. در این ایام یک کار برای ایران ساخته‌ام که داریم برای گزینش خواننده آن ‏رایزنی می‌کنیم. یک کار هم به یاد شجریان ساخته‌ام که سالار عقیلی آن را خوانده است و می‌خواهیم آن را تبدیل به کلیپ ‏کنیم‎.»

 سینا برومندی، عکاس: «عکاسی پین‌هول یک شیوه عکاسی بدون لنز است که از آن برای کارهایم الهام گرفته‌ام اما کار من مطابق ‏شیوه استاندارد این تکنیک نیست. من از کاغذ سوراخ‌دار استفاده می‌کنم و با این کار به کیفیت تصویری جدیدی می‌رسم که با آنچه ‏معمولا از عکس انتظار داریم متفاوت است. همه دوربین‌ها و تکنولوژی‌های جدید تلاشی برای این هستند که تصاویری با قدرت ‏وضوح بالاتر ایجاد کنند، اما تلاش من این است که عکس‌هایم  آن وضوح را نداشته باشند و فاصله گرفتن از تعبیر عامیانه عکاسی ‏برایم اهمیت دارد‎.»