زمانی که کشورهای جهان با انرژی هسته‌ای خود را سرگرم کردند، همه ابروها از تعجب بالا رفت که قابل درک است. جلوگیری از گسترش سلاح‌های هسته‌ای همزمان با پذیرش برنامه‌های هسته‌ای صلح‌آمیز ثابت کرده که حرکتی سخت و گاهی ناموفق در برقراری تعادل در جامعه جهانی وجود دارد.
پس وقتی که ابتکارات شکافت هسته‌ای در منطقه‌ای با تاریخچه پنهان‌کردن فعالیت‌های هسته‌ای در جایی که شلیک موشک به دشمنان نسبتا رایج است، این فقط ابروها نیستند که بالا می‌روند بلکه پرچم‌های قرمز هستند.
این پرچم‌های هشداردهنده در حال حاضر بالای شبه‌جزیره عربستان برافراشته شده‌اند؛ جایی که امارات متحده عربی میله‌های سوخت را وارد نخستین رآکتور از 4 رآکتور نیروگاه هسته‌ای براکه کرده است. این نیروگاه نخستین سایت هسته‌ای دنیای عرب است.
حدود 600 کیلومتر در غرب این نیروگاه، عربستان سعودی در حال ساخت نخستین رآکتور تحقیقاتی در سازمان علوم و فناوری شهر پادشاه عبدالعزیز است. امارات متحده عربی توافق کرده تا اقدام به غنی‌سازی اورانیوم یا بازپرداخت سوخت مصرف‌شده نکند.
اما این موضوع همچنان برخی از کارشناسان انرژی را متقاعد نکرده که می‌پرسند چرا امارات به دنبال شکافت هسته‌ای برای تولید برق است در صورتی که روش‌های ایمن‌تر و ارزان‌تری وجود دارد که مناسب با آب‌وهوای آفتابی آن است.
عربستان سعودی نیز مانند امارات اصرار دارد که فعالیت‌های هسته‌ای آن فراتر از پروژه‌های تأمین انرژی غیرنظامی نخواهد رفت. اما برخلاف همسایه و متحد منطقه‌ای خود، ریاض رسما به توسعه‌ندادن سلاح‌های هسته‌ای متعهد نشده است.
بلندپروازی‌های عربستان سعودی به سال 2006 برمی‌گردد؛ زمانی که این کشور به کندوکاو درباره گزینه‌های قدرت هسته‌ای خود به عنوان بخشی از برنامه مشترک در شورای همکاری خلیج فارس پرداخت.
به گفته مقامات عربستان، انرژی هسته‌ای این امکان را فراهم می‌کند تا نفت خامی را که هم‌اکنون برای تأمین نیازهای انرژی در داخل مصرف می‌کند، صادر کند، درآمد خزانه را افزایش دهد و در عین حال صنعتی جدید با فناوری بالا توسعه بدهد که برای نیروی کار جوان مشاغل جدیدی ایجاد می‌کند.
اما اگر هدف عربستان برداشت اقتصادی سخاوتمند است، انرژی هسته‌ای صنعت مناسبی در مقایسه با انرژی‌های قابل بازگشت مانند خورشید و باد نیست.
به گفته پال دورفمن، پژوهشگر ارشد افتخاری در موسسه انرژی در یونیورسیتی کالج لندن، هر کشوری حق دارد تا ترکیب استفاده از منابع انرژی خود را تعیین کند. دورفمن می‌گوید انرژی‌های بازگشت‌پذیر بین یک‌پنجم تا یک‌هفتم هزینه‌های انرژی هسته‌ای را به دنبال دارند.
میکل اشنایدر، نویسنده گزارش وضع صنعت هسته‌ای جهان، به الجزیره گفت که هیچ سیاست اقتصادی یا انرژی یا دلایل صنعتی برای ساخت نیروگاه هسته‌ای وجود ندارد که اگر این اتفاق افتاد باید درباره مسائل دیگری که محرک این پروژه‌ها هستند، صحبت کنیم.